فعلى آن كشور، فرماندهى عمليات در كره را به عهده گرفت و نيروهاى سازمان ملل متحد، كه با قطعنامه «اتحاد براى صلح» [1]اعزام شده بودند، به يارى نيروهاى آمريكايى شتافتند. شكست نيروهاى متحد در قبال ارتش كره شمالى، موجب حيرت بسيارى از تحليلگران گرديد، امّا در نهايت، اين تكنولوژى و سلاحهاى برتر غرب بود كه سرنوشت جنگ را رقم مى‌زد. نيروهاى متحد به رهبرى آمريكا، طى عمليات پياپى، كره شمالى را وادار كرد به مدار 38 درجه عقب نشينى كند. نبرد مزبور تا اين مرحله، دهها هزار كشته از طرفين بر جاى گذاشته بود.

مرحله ديگر با شروع پيشروى نيروهاى سازمان ملل متحد در خاك كره شمالى آغاز شد؛ مرحله‌اى كه در عمل، پاى چين را به كارزار كشاند. اين بار ارتش چين با تمام قوا به حمايت از كره شمالى برخاست و با تهاجمهاى فداكارانه، دوباره نيروهاى آمريكايى را تا منتهى اليه خاك كره جنوبى عقب راند. چين و كره شمالى با فداكارى تحسين برانگيز و با عملياتى كه بيش از همه به نيروهاى انسانى وابسته بود، به پيروزيهاى نخستين دست يافتند؛ امّا بار ديگر تهاجم ارتش غرب، خاك كره جنوبى را از نيروهاى اشغالگر باز پس گرفت. بدين ترتيب، طى مدّتى نه چندان طولانى، صحنه‌هاى اصلى نبرد و پايتخت‌هاى دو كشور دست به دست گرديد. اين بار، حمله و درگيرى در مدار 38 درجه متوقف شد و زمينه‌هاى مناسبى براى آغاز مذاكرات صلح فراهم گشت. مذاكرات صلح از سال 1951 م تا 1953 م با مشاجرات طولانى ادامه يافت و سرانجام قرارداد ترك مخاصمه به امضا رسيد. اين جنگ نشان داد كه جنگ سرد واقعى بين قدرتهاى بزرگ در جريان است و قربانى اين روند نيز متحدان آنها مى‌باشند. [2]

تكميل پيمانهاى نظامى بلوكها:

روابط ابرقدرتها، على رغم مرگ استالين و سياست همزيستى مسالمت‌آميز خروشچف، همچنان در حالت جنگ سرد قرار داشت. هر چند

[1] - قطعنامه اتحاد براى صلح " uniting forpeace Resoiution" به دنبال بن بست شوراى امنيت مطرح شد. آمريكا پيشنها كرد كه در صورت بن بست شوراى امنيت در مسأله‌اى كه صلح و امنيت بين‌المللى را در معرض خطر قرار دهد، مجمع عمومى سازمان ملل متحد، نقش شورا را ايفا كند. اين طرح در مجمع عمومى به تصويب رسيد و از آن پس، نيروهاى درگير در كره، تحت نظارت مجمع عمومى عمل مى‌كردند.

[2] تشنجات سياسى بعد از جنگ دوم جهانى، مسعود انصارى، ص 157 و 197، انتشارات اشراقى.