فروپاشى اتحاد شوروى در سال 1991، ديگر بافت و ساخت پيشين، معنى و مفهوم خود را از دست داد.

وحدت آلمان‌

شايد يكى از غير مترقبه‌ترين حوادث روزگار ما، اتحاد مجدد دو آلمان باشد. اين سرزمين پس از جنگ جهانى دوم دو قسمت شد و جمهوريهاى دموكراتيك آلمان (شرقى) و فدرال آلمان (غربى) از آن متولد شدند. تاريخ 45 ساله (1945- 1990) جدايى، تاريخى بس پرفراز و نشيب و عبرت آموز است، رهبران كمونيست آلمان شرقى كه تحت تأثير شديد شوروى بودند براى جلوگيرى از يكپارچگى مجدد دو آلمان و همچنين فرار مردم از برلن شرقى به غربى ديوار برلين را ساختند.

روند تحولاتى كه به وحدت آلمان منجر شد، بطور قطع، با سياستهاى اصلاحى گورباچف در اتحاد شوروى پيوند مى‌خورد. با اين وجود، هرگز نمى‌توان از تمهيدات دولت آلمان غربى براى تحقق اين آرمان چشم پوشيد. بطور مثال، سياست گرايش به سوى شرق «ويلى برانت» صدر اعظم آلمان فدرال، در دهه 1970 و تداوم آن در دهه 1980، زمينه مساعدى براى نتايج مطلوب سال 1990 فراهم آورد.

اتحاد آلمان، بدرستى، حكايت از قطب بندى نوين روابط بين‌الملل دارد. اروپاى متحد از قدرت و قوام بيشترى برخوردار مى‌گردد، جنگ سرد قدرتهاى بزرگ، ديگر معنا و مفهوم خود را از دست مى‌دهد، تعارض بين بلوك غرب، بويژه آلمان و آمريكا، مى‌تواند چالشهاى جديدى را نمودار سازد و مركز مبادلات تجارى و بازرگانى و ثقل تعيين كننده مالى دنيا در آينده را بايد در خاور دور يا اروپا جستجو كرد. در اينجا، به اختصار، مهمترين وقايع، در راستاى وحدت آلمان بيان مى‌گردد.

انقلاب مسالمت آميز، امّا اجتناب ناپذير

استالين، در پى اقدام متفقين غربى مبنى بر تأسيس جمهورى فدرال آلمان در سرزمين تحت اشغال خود، تصميم به تشكيل جمهورى دموكراتيك آلمان در بخش شرقى اين سرزمين كه تحت اشغال ارتش سرخ بود، گرفت. رهبران آلمان شرقى،