ما براى كسب آزادى در اروپا تلاش مى‌كنيم تا مردم آلمان بدين وسيله از طريق تعيين آزادانه سرنوشت خود بتوانند وحدت خود را بازيابند. اتحاد مجدد دو آلمان يعنى بازيافتن وحدت كشورِ آلمان، [جزو] اهداف سياسى دولت آلمان فدرال همچنان پا بر جا باقى خواهد ماند. [1]

هلموت كهل در هشتم فوريه سال 1990، پيشنهاد وحدت پولى را ارائه كرد. دولت آلمان شرقى كه پس از اصلاحات سياسى در انتظار دريافت وامها و كمكهاى غرب بود، با آغوشى باز از اين طرح استقبال كرد. موضوع وحدت پولى، در واقع، پيشنهادى از جانب دولت فدرال به جمهورى دموكراتيك آلمان براى ايجاد پول و اقتصاد مشترك در حيطه سرزمين واحد آلمان بود. طى اين برنامه، مارك آلمان غربى و شرقى واحد شده، و در واقع، مارك آلمان غربى، جايگزين مارك آلمان شرقى در سراسر آلمان مى‌گشت.

براى اجراى اين وحدت، دو مرحله زير در نظر گرفته شد:

مرحله نخست كه شامل پيش شرطهايى است از جمله: تجارت آزاد، رقابت آزاد، آزادى مالكيت در صنايع، عدم محدوديت سرمايه گذارى خارجى، اصلاح نظام مالياتى، برداشتن كنترل قيمتها، تجارت خارجى و ايجاد يك سيستم بانكدارى به سبك آلمان غربى.

مرحله دوم شامل پيشرفت بيشتر در جهت تجارت و رقابت آزاد در آلمان شرقى، از جمله پيوند دادن دو مارك آلمان غربى و شرقى مى‌باشد.»

پذيرش طرح از جانب آلمان شرقى و امضاى قرارداد وحدت پولى و اقتصادى توسط وزراى اقتصاد دو كشور در هيجدهم ماه مه 1990، نشان از تمايل ملّت و رهبران دو كشور براى اتحاد داشت.

كنفرانس معروف به فرمول «4+ 2» و انتخابات سراسرى در آلمان‌

اتحاد آلمان، مسأله‌اى نبود كه تنها به اراده ملت آلمان وابسته باشد. شرايط و زمينه‌هاى تحقق اين آرمان ديرين، بدرستى، در هر دو كشور آلمان فدرال و دموكراتيك‌

[1] ديوارها فرو مى‌ريزد، نعيمى، ص 102.

[2] همان، ص 141.