3- اعلاميه ملل متحد: نمايندگان 26 كشور درگير در جنگ با دولتهاى محور در سال 1942 در واشنگتن با صدور اعلاميه‌اى، ضمن قبول اصول «منشور آتلانتيك»، همكارى همه جانبه دولتهاى درگير را تا شكست كامل دولتهاى محور خواستار شدند. اعلاميه ياد شده، با پيشنهاد «روزولت»، رئيس جمهور آمريكا، «اعلاميه ملل متحد» نام گرفت.

4- كنفرانسهاى مسكو و تهران: نمايندگان چهار كشور آمريكا، شوروى، بريتانيا و چين در سى‌ام اكتبر 1943 در مسكو اجتماع كرده و اعلاميه زير را صادر كردند:

لزوم تأسيس يك سازمان بين‌المللى كلّى را در اسرع وقت ممكن، بر اساس اصل برابرى، حاكميت كلّيه كشورهاى صلح دوست و آماده براى عضويت كليه كشورهاى صلح دوست، خُرد و بزرگ، به منظور حفظ صلح و امنيت بين‌المللى تشخيص مى‌دهند. [1]

روزولت، رئيس جمهور آمريكا، استالين، رهبر شوروى و چرچيل، نخست وزير انگلستان، يك ماه بعد از كنفرانس مسكو، طى نشستى در تهران اعلام كردند: ما كاملًا بر مسؤوليت خطيرى كه بر دوش ما و كليه ملل متحد، براى به وجود آوردن صلحى كه بر حُسن نيّت توده‌هاى عظيم ملتهاى جهان استوار باشد و بدون وحشت جنگ را براى چندين نسل برطرف سازد، واقف هستيم. [2]

5- كنفرانس دومبارتن اوكس: گام مهم بعدى در اين رابطه در اواخر تابستان سال 1944، در ويلايى در شهر واشنگتن به نام «دومبارتن اوكس» برداشته شد. در مرحله نخست كنفرانس، مذاكرات بين نمايندگان شوروى، بريتانيا و آمريكا صورت گرفت. در مرحله دوم، نمايندگان آمريكا، بريتانيا و چين با هم به گفتگو پرداختند. حاصل توافق آنان، راه حلهاى عملى‌تر براى مديريت دنياى پس از جنگ با عنوان سازمان بين‌المللى عمومى بود. در اين كنفرانس، درباره مقاصد و اصول سازمان بين‌المللى مورد نظر، عضويت و اركان اصلى آن و پيش‌بينى‌هاى لازم براى حفظ صلح و امنيت بين‌المللى و براى همكارى اقتصادى و اجتماعى بين‌المللى، توافقهايى به عمل آمد. به موجب اين‌

[1] ماهيت سازمان ملل متحد، شمس الدين رحمانى، ص 17، انتشارات محراب قلم.

[2] راهنماى سازمان ملل متحد، ترجمۀ فرايسون، ص 6.