كنفرانس، ركن مهم سازمان بين‌المللى، كه عهده‌دار حفظ صلح و امنيت جهانى بود، «شوراى امنيت» است كه تمامى پنج قدرت بزرگ يعنى چين، فرانسه، شوروى، انگليس و آمريكا مى‌بايستى در آن داراى نمايندگى دائم باشند؛ هر چند در مورد نحوه رأى گيرى در شوراى امنيت توافق حاصل نشد. [1]

6- كنفرانس يالتا: اين كنفرانس با شركت سران سه كشور آمريكا، شوروى و انگليس، در يازدهم فوريه سال 1945، جهت تصميم گيرى نهايى درباره مسائل مورد اختلاف تشكيل شد. در كنفرانس يالتا، قدرتهاى بزرگ كه پيروزى را بسيار نزديك مى‌ديدند، ضمن حل اختلافهاى خود، توافقهاى كنفرانس «دومبارتن اوكس» را تكميل كرده و به شوراى امنيت در سازمان بين‌المللى عمومى، حق «وتو» واگذار كردند و بدين ترتيب سرنوشت جهان را به منافع خود پيوند زدند. در اعلاميه كنفرانس يالتا چنين آمده است:

ما موافقت كرده‌ايم كه بايد كنفرانسى با شركت ملل متحد در تاريخ پنجم آوريل 1945 در «سانفرانسيسكو» تشكيل شود تا منشور اين سازمان را طبق روشهايى كه در گفتگوهاى دوستانه ما در «دومبارتن اوكس» پيشنهاد شده، تهيّه كند. [2]

7- كنفرانس سانفرانسيسكو: اين كنفرانس، در پى دعوت‌نامه‌هايى كه براى ملتهاى درگير جنگ با دولتهاى محور ارسال شد، در شهر «سانفرانسيسكو»، واقع در آمريكا، با حضور پنجاه كشور متحد، تشكيل شد. موضوعات مورد بحث، با توجه به توافقهاى قبلى دولتهاى متحد، بويژه قدرتهاى بزرگ، در چهار محور تقسيم‌بندى شد و هر يك مورد مطالعه يك كميسيون جداگانه قرار گرفت.

كميسيون اول، به مقاصد عمومى سازمان، اصول و عضويت آن، دبيرخانه و اصلاحات منشور پرداخت. كميسيون دوم، مأمور مطالعه اختيارات و مسؤوليتهاى مجمع عمومى شد. كميسيون سوم، شور درباره شوراى امنيت را به عهده گرفت و كمسيون چهارم، به مطالعه اساسنامه ديوان بين‌المللى دادگسترى پرداخت. سرانجام، نمايندگان‌

[1] راهنماى سازمان ملل متحد، ص 6.

[2] همان