دريانورد مى‌باشند. همچنين 350 نفر غير نظامى نيز به انجام امور ادارى در گروه اشتغال دارند. ستاد مركزى آن در تهران و بغداد استقرار يافته است.

نخستين عناصر يونيماگ طبق گزارش دبير كل در دهم اوت 1988 وارد ايران و عراق شدند. اين گروهها، در روزهاى قبل از برقرارى آتش بس با مقامات دولتهاى ايران و عراق ارتباط برقرار نموده و از مواضع مقدم كه اعضاى يونيماگ مى‌بايد در آن مستقر شوند، بازديد به عمل آوردند. با برقرارى آتش بس در بيستم اوت، 307 ناظر نظامى و عناصر اصلى واحد مخابرات به منطقه اعزام شدند. فرماندهى عمليات با سرلشكر «اسلاوكويويچ» از يوگسلاوى (سابق) بود. پس از ايجاد خطوط آتش بس، وظيفه يونيماگ، نظارت بر آتش بس توسط طرفين بود؛ اين امر، از طريق بازديد منظم از مواضع دفاعى مقدم و رسيدگى به شكايات دريافتى از طرف ديگر، صورت مى‌گرفت.

با شروع عقب نشينى نيروهاى عراقى، در هفدهم اوت 1990، تحقق يكى از مأموريتهاى مهم يونيماگ يعنى تأييد، تحكيم و نظارت بر آتش بس و عقب نشينى نيروها به مرزهاى شناخته شده بين‌المللى، امكان پذير شد.

يونيماگ عقب نشينى كامل نيروهاى دو طرف به مرزهاى شناخته شده بين‌المللى را بر طبق قرارداد 1975 در مورد مرز و حسن همجوارى و پروتكلهاى ضميمه آن، تأييد كرد. علاوه بر وظايف فوق، طبق دستور العمل مندرج در گزارش هفتم اوت دبير كل، يونيماگ مأموريت داشت تا موافقت طرفين را نسبت به ساير ترتيباتى كه تا نيل به راه حل جامع از طريق مذاكره، مى‌تواند به كاهش تنش و ايجاد اعتماد ميان آنها، مساعدت كند، كسب نمايد؛ اقداماتى مانند: ايجاد مناطق جداسازى نيروها (ايجاد مناطق حايل) در دو سوى مرزهاى بين‌المللى، محدود ساختن تعداد و بُرد سلاحهاى موجود در مناطق نزديك مرزهاى بين‌المللى و گشت زنى توسط افراد نيروى دريايى سازمان ملل متحد در برخى از مناطق حساس در اروند رود يا حوالى آن. طى دوره 26 فوريه تا 28 مارس 1991، مقامات عراقى به اطلاع يونيماگ رساندند كه منطقه حايل (پيش بينى شده در

توافق ششم ژوئيه در جلسه فنى كارشناسان نظامى در تهران) در سمت مرزهاى عراق ايجاد گرديده است؛ امّا به دليل تعليق موقت عمليات يونيماگ در عراق، به علت آغاز