فصل هفتم

انقلاب اسلامى و نظم نوين جهانى‌

دهه هشتاد ميلادى، دهه‌اى سرنوشت ساز در عرصه روابط بين‌المللى بوده است.

شتاب تحولات، هم سياستمداران و هم تحليلگران را در بهت و حيرت فرو برد، بگونه‌اى كه كمتر كسى پيش بينى چنين تغييرات شگرفى را كرده بود. گويى جهت تاريخ تغيير كرده و همه چيز رو به متلاشى شدن مى‌رفت. شوروى، ابرقدرت شرق، فروپاشيد و كشورهاى كمونيستى تحت عنوان بلوك شرق، يكى پس از ديگرى، به تغييرات زيرساختى در نظام سياسى و اقتصادى خود دست زدند. اتحاديه‌هاى نظامى و اقتصادى دگرگون شد و صورت بنديهاى جديدى پيدا كردند. روند مداخله سازمان ملل متحد و قدرتهاى بزرگ در مناقشات محلى و منطقه‌اى، شتاب بى‌سابقه‌اى يافت. انقلاب اسلامى ايران كه از نخستين زنجيره اين تحولات بود، به يقين، مى‌بايست موضع خود را در برابر واقعيتهاى كنونى و دورنماى آينده مشخص كند.

انقلاب اسلامى ايران كه نظام جمهورى اسلامى ايران را به ارمغان آورد، از آرمانى فراگير و جهان شمول برخوردار است. اين انقلاب و آرمانش، حد و مرزى نمى‌شناسد و در پى قطع سلطه و نفوذ قدرتهاى بزرگ در تعيين سرنوشت ملتها و دولتهاست.

رستگارى، آزادى و سعادت انسانها، در دورترين نقاط عالم، را هدف غايى خود مى‌داند و به نظم خاصى در دولتمدارى و جهاندارى معتقد است. سياست داخلى را بر مبناى نظام ولايت به پيش مى‌برد و در سياست خارجى، حكومت واحد جهانى، به رهبرى امام زمان حضرت حجة بن الحسن العسگرى (عج)، را نظام مطلوب آينده خود مى‌داند. از اين رو، نظم نوين جهانى، كه پس از جنگ ائتلاف بين‌المللى عليه عراق در