نظام مطلوب، در برابر نظام كنونى و نظم نوين جهانى، نگرش زير را خواهند داشت:

نظام بين‌المللى كنونى: در اين نظام كه پايه و اساس آن «دولت- كشور» است، ملّتها از يكديگر جدا زندگى مى‌كنند و مرزهاى جغرافيايى موجب مرزبنديهاى واقعى بين انسانها و ملّتها گرديده است. جمهورى اسلامى ايران در ارتباط با اين نظام بين‌المللى، بر مبناى حقوق و قراردادهاى بين‌المللى رفتار مى‌كند. مشاركت فعّال در سازمانهاى بين‌المللى بر اين اساس قرار دارد كه در حد امكان روابط ملتها و دولتها را بر مبناى «برابرى»، «حق»، «عدالت» و «احترام متقابل» استوار سازد.

حكومت واحد جهانى: در اين فرض كه يكى از صورتهاى احتمالى نظام بين‌المللى آينده مى‌باشد، ممكن است حكومت جهانى واحد بر مبناى حاكميت سازمان ملل متحد ايجاد شود. در آن نظام، البتّه، وظيفه ما بر مبناى استراتژى «دعوت» براى آگاه سازى ملّتها قرار دارد. جمهورى اسلامى ايران با تكيه بر نيروى ملتها و افكار عمومى جهانى و قطبهاى قدرتمند جهان اسلام، جهان سوم و آسياى ميانه، سعى در تحقق آرمانهاى عدالتخواهانه در نظام بين‌المللى دارد.

نظام بين‌المللى امّت واحده (امامت و امت): نهايى‌ترين مرحله نظام مطلوب اسلام، نظام امامت و امت است. امام به عنوان مركز و قطب آرمانى و فكرى بشريت، جهت اصلاح جامعه جهانى، حاكميت الهى را در نظام بين‌المللى به مورد اجرا مى‌گذارد. تمام ملتها و سرزمينها تحت عنوان «امت واحده» به سوى كمال و تعالى سوق داده مى‌شوند. [1]

ساختار نظام جهانى مطلوب كه سعادت و آسايش همه انسانها را در سطح جهانى تأمين مى‌كند، بر سه محور «تشكيل حكومت واحد جهانى (بر چيدن مرزها)، قانون واحد (قانون الهى) و حاكم واحد (اللّه) استوار است. تشكيل حكومت جهانى واحد، اين امكان را براى بشريّت فراهم مى‌سازد كه همه انسانها بدون احساسات و تعلّقات ملّى و ناسيوناليستى در كنار هم با صلح و صميميت زندگى كنند. شايد مهمترين علت اختلافها،

[1] فقه سياسى، عباسعلى عميد زنجانى، ج 3، ص 58-59، امير كبير.