در شيوه سنّت گرايى، موضوعات خاص در روابط بين‌الملل، گزينش شده و اطلاعات در مورد آنها بطور مشروح و تفصيلى جمع‌آورى مى‌گرديد. آنگاه تجزيه و تحليل منطقى براى پديده‌ها از جهت علّتها و نتايج و پيامدها ارائه مى‌شد. در اين روش، اعتقاد به قواعد عام و قوانين كلى در مورد پديده‌هاى سياسى و بين‌المللى وجود نداشت و در نتيجه، تنها جزئيات هر پديده‌اى بدون ارتباط با موارد مشابه آن، مورد بررسى و تحليل قرار مى‌گرفت. بر همين اساس، وجود هرگونه تئورى و نظريه در علم روابط بين‌الملل، مورد انكار پژوهشگران سنّت‌گرا بود. توصيف پديده‌ها، اغلب تحت تأثير نظريات و قضاوتهاى ذهنى و شخصى قرار گرفته، بشدّت از استنتاجات قابل تعليم پرهيز مى‌شد. [1]

رفتار گرايان، خود تحت تأثير روش رفتار گرايى و «علوم دقيقه» كه موفّقيّتهاى شايان توجه به دست آورده بود، قرار گرفتند و قصد خود را مبنى بر به كارگيرى شيوه‌هاى علمى در مورد پديده‌هاى بين‌المللى اعلام داشتند. اعتقاد محققان رفتارگرا آن بود كه با استفاده از مجموعه‌اى از روشهاى مختلف مانند «بررسى مدلهاى بازى و شبيه سازى، همبستگى آمارى، مدل‌سازى و كاربرد تحليلهاى آمارى همراه با كامپيوتر»، مى‌توان به نظريه پردازى در اين علم دست زد. شيوه رفتارى از طريق تجريد، انتزاع و تعميم، قواعد كلى و عام را استخراج كرده، بگونه‌اى كه قابل تعميم به موارد مشابه بوده و امكان پيش بينى رفتارها و اقدامات دولتها و ساير عوامل مؤثر در عرصه جهانى را امكان‌پذير سازد. [2]

فرا رفتارگرايى، به عنوان رهيافت سوم، تلفيقى از روشهاى سنّتى و رفتارى است.

دانشمندان و تحليلگران روابط بين‌المللى كه طرفدار اين برداشت هستند، درصددند تا با بهره‌گيرى از جنبه‌هاى مثبت دو برداشت سنّت گرايى و رفتار گرايى، علم روابط بين‌الملل را هر چه بيشتر كاربردى كرده و به صورت حلّال مشكلات جامعه جهانى امروزى درآورند. آنان به طور جدّى، نگران عمده‌ترين مشكلات كنونى جامعه بشرى مانند خطر

[1] نظريه‌هاى مختلف در روابط بين‌الملل، سيد حسين سيف زاده، ص 23-25، نشر سفير.

[2] همان.