كشور است كه از پيامدهاى بلافصل آن، حل اختلافات و منازعات با توسل به زور و تكيه بر قهوه قهريه مى‌باشد. هرگاه سياستمداران احساس كنند كه جز با خشونت و زور، نمى‌توان به اهداف و منافع ملى دست يافت و در اين راستا، نظاميان جهتگيرى سياست خارجى را تعيين كنند، در واقع، حكومت ميليتاريستى نمود پيدا كرده است. دوران پيش از جنگ جهانى اوّل، دوران نفوذ و سلطه نظاميان و افكار نظاميگرى بر كشورهاى اروپايى است. سمبل اين انديشه‌ها را مى‌توان در تحليل زير يافت:

وزير خارجه آلمان در يازده دسامبر 1879 اعلام كرد: «بدون قدرت، بدون يك ارتش و يك ناوگان قدرتمند، هيچگونه رفاه و آسايش براى ما در ميان نخواهد بود ... در قرن آينده ملت آلمان يا در حكم پتك خواهد بود يا سندان». با به اجرا درآوردن اندرز فردريك كبير مبنى بر اينكه «ديپلماسى بدون زور همچون موسيقى بدون ساز است»، ارتش آلمان در 1914 آن چنان بزرگ شده بود كه در توصيف آن گفته‌اند: «آلمان كشورى نيست داراى يك ارتش، بلكه ارتشى داراى يك كشور است.» [1]

چنين انديشه و افكارى، آشكارا روند تحولات روابط بين‌الملل را در دهه قبل از جنگ جهانى اول به سوى كاربرد زور در حل و فصل اختلافات بين‌المللى سوق مى‌داد كه در نهايت، شروع جنگ را موجب شد. بعلاوه، افزايش فوق العاده تسليحات طى سالهاى 1871 تا 1914، يكى از ويژگيهاى برجسته اين دوره بود. در تمام كشورهاى اروپا، سربازگيرى در زمان صلح با تعليمات نظامى عمومى متداول بود. بر عظمت ارتشهاى مجهّز هر سال بيش از پيش افزوده مى‌شد و در عين حال، پيشرفت علم و صنعت، سلاحها را ترسناكتر مى‌كرد و همواره بر ارزش و پيچيدگى ماشينهاى مدرن نظامى مى‌افزود. [2]

در اين مسابقه تسليحاتى، همه كشورها نقش داشته‌اند. انگلستان در سال 1889 قانون دريايى موسوم به" two- power- standard" را به منظور تقويت نيروى‌

[1] روابط بين‌المللى، راما ملكوته و ناراسيمها رائو، ص 23.

[2] تاريخ اروپا از سال 1815 به بعد، ليتل فيلد، ص 191.