مردم و ساختار حكومت دلالت مى‌كند. آنگاه كه بين ايدئولوژى سياسى و اعتقادى يك ملت و نظام سياسى و اجتماعى آن، همسويى و هماهنگى باشد، حكومت از مشروعيت برخوردار است. مشروعيت حكومت، در تبعيت و اطاعت‌پذيرى مردم از تصميم گيرندگان، نقش اساسى دارد. در اين راستا، دولتها درصددند تا با تبليغات، حمايت مردم را به دست آورند كه خود پشتوانه معتبرى براى اجراى اهداف ملّى مى‌باشد.

4- حاكميت [1]: شايد مهمترين وجه تمايز دولت از ساير نهادهاى سياسى، ركن حاكميت به عنوان يكى از اجزاى متشكّله دولت باشد. مفهوم حاكميت، نخستين بار توسط «ژان بُدَن» فرانسوى در ادبيات سياسى طرح شد؛ [2] هر چند معنايى كه «بُدَن» براى حاكميت ارائه داد، در دنياى معاصر مصداق ندارد، امّا مى‌توان با جرح و تعديلهايى، حاكميت را متناسب با شرايط عينى معاصر تعريف كرد.

«ژان بُدَن» در اثر مشهور خود به نام «جمهور» كه در سال 1575 م منتشر شد، تعريف زير را از حاكميت ارائه داد:

حاكميت عبارت است از قدرت فرمانروايى و اجبار اتباع به اطاعت از دولت، بدون آنكه خود، از هيچ شخصى در روى زمين فرمان ببرد و يا تحت اجبار او قرار گيرد. اين حاكميت يا قدرت حاكمه، به منزله سيمانى است كه عناصر دولت را به هم ملصق مى‌سازد و آن است كه تمام اعضا و اجزاى دولت و تمام خانواده‌ها و اصناف و دستجات را به يكديگر مربوط و متحد ساخته و از آنها، جسم واحدى (به نام دولت) تشكيل مى‌دهد. [3]

«بُدَن» براى حاكميت، به ويژگيهاى «دائمى بودن»، «مطلق بودن» و «غير قابل تقسيم و تجزيه بودن» اعتقاد داشت. بدين معنا كه به رغم تحولات در هيأت دولت، حاكميت همواره استمرار دارد، حاكميت دولت بدون هيچ قيد و شرطى است و بطور مطلق، وضع و اجراى قانون به دست اوست و در نهايت اينكه، حاكميت تنها در اختيار فرمانروا است‌

(1) .ytngierevoS-1

[2] - ر. ك. خداوندان انديشه سياسى، و. ت. جونز، ترجمۀ على رامين، ج 2، قسمت اول، تهران، امير كبير، 1362.

[3] مبانى علم سياست، حشمت‌اللّه آملى، كتابخانۀ ابن سينا.