قدرت يك ملت و دولت را در تصور و اذهان ديگر دولتها به گونه‌اى وصف ناپذير افزايش مى‌دهد و زمينه نفوذ و اجراى سياستهاى آن دولت را فراهم مى‌كند.

ثبات سياسى، بيانگر ميزان پايدارى و عدم تغييرات عمده در نخبگان سياسى يا خط مشى‌هاى دولتى مى‌باشد. اگر سياستها و برنامه‌هاى ميان مدت و دراز مدت به گونه‌اى طرّاحى شده باشند كه در فراگرد زمانى، دستخوش تحولات عمده‌اى نگردند، نشان دهنده ثبات سياسى است. بعلاوه، عدم تغيير رهبران، كابينه و مجريان سياست خارجى نيز ثبات سياسى در كشور را نمايان مى‌سازد. چنين حكومتى در نيل به اهداف و مقاصد تعيين شده با موفقيت بيشترى مى‌تواند عمل كند.

رژيم سياسى به معناى نوع حكومت، از جنبه‌هاى مختلفى چون روابط قواى عمومى، نحوه انتخاب زمامداران، ميزان قدرت رهبران و ميزان مشاركت مردمى و حقوق آنها مورد بررسى قرار مى‌گيرد. رژيم سياسى كه نحوه تصميم گيرى در كشور را نيز در بر مى‌گيرد، مى‌تواند در قدرت ملّى تأثير بسزايى داشته باشد. به طور مثال، نظامهاى دمكراتيك با حمايت افكار عمومى مى‌توانند پشتوانه معتبرى براى اجراى سياست خارجى خود در نظر داشته باشند؛ در حالى كه نظامهاى توتاليتر يا تمركز گرا، هرگز به دنبال جلب افكار عمومى نبوده و سعى دارند با تكيه بر عنصر خشونت، نيل به اهداف را ممكن سازند. ساختار تصميم‌گيرى به صورت متمركز، هر چند سرعت تصميم گيرى و عمل را در پى دارد، امّا تا كنون تجربه موفقى در ميراث بشرى محسوب نشده است.

اعتبار ملى به موقعيت دولت و ملت در اذهان و افكار ديگران برمى‌گردد. موفقيتهاى اقتصادى، نظامى و فرهنگى در يك كشور، باعث مى‌شود تا ديگر ملتها و دولتها، به ديده تحسين به آن دولت و ملت بنگرند. از همين رو، به آسانى به خواسته‌هاى آن تن در مى‌دهند و تحقق سياست خارجى آن دولت را آسان مى‌كنند. نمونه بارز اين مورد، دولت ژاپن و آلمان است. اين دولتها بر اثر پيشرفتهاى علمى، اقتصادى و فنى توانسته‌اند اعتبار زيادى در نزد ملتها و دولتها پيدا كنند و به دنبال آن، سياست خارجى آنها به آسانى اعمال مى‌شود.