استراتژى عدم تعهد [1].

عدم تعهد عبارت ا ست از روشى در سياست خارجى كه هوادار عدم تعهد نسبت به بلوكهاى قدرت مى‌باشد و در روابط خارجى بر استقلال و آزادى، انتخاب و عمل، تأكيد مى‌ورزد. اين سياست يعنى نپيوستن به بلوكها و در عين حال، برقرارى روابط دوستانه با تمام كشورها به نحوى كه بتوان تعديلى در صحنه روابط بين‌المللى ايجاد كرد. [2]

استراتژى عدم تعهد، سياست خارجى دولتهاى عضو جنبش غير متعهدها را به گونه‌اى جهت مى‌دهد كه: الف- همكارى و دوستى ميان كشورهاى جهان سوم هر چه بيشتر افزايش يابد. ب- تنش و تخاصم در روابط بين قدرتهاى عمده كاهش يافته و محيط بين‌المللى مساعدى براى حفظ صلح و امنيت جهانى فراهم گردد. ج- با عدم وابستگى به بلوكهاى قدرت، سياست بى‌طرفى مثبت اختيار كرده تا از اين طريق هم زمينه‌هاى حفظ استقلال و آزادى كشورهاى جهان سوم مهيا گردد و هم در موازنه قدرت بين‌المللى، نقشى معادله دهنده براى اين دولتها ايجاد شود.

زمينه‌هاى تاريخى ظهور استراتژى عدم تعهد

شكل‌گيرى جنبش غير متعهدها به سالهاى بعد از جنگ جهانى دوم باز مى‌گردد؛ دورانى كه ملل تحت استعمار به تازگى از بند استعمارگران رهيده و به دنبال حفظ و تثبيت استقلال و آزادى خود بودند. رهبرانى چون جواهر لعل نهرو، نخست وزير هندوستان، جمال عبدالناصر، رئيس جمهور مصر، احمد سوكارنو، رئيس جمهور اندونزى و مارشال تيتو، رئيس جمهور يوگسلاوى (سابق)، با احساسات شديد ضد استعمارى، بنياد حركتى را گذاشتند كه بعدها «جنبش غير متعهدها» نام گرفت.

كنفرانسهاى ملل آفريقايى- آسيايى، در نهايت، به كنفرانس «باندونگ»- از شهرهاى اندونزى- در سال 1334 ه- ش/ 1955 منجر گرديد كه در آن 29 كشور شركت داشتند.

نطفه جنبش غير متعهدها و اصول استراتژى عدم تعهد در اين كنفرانس منعقد شد. در

(1) .tnemngilA-noN-1

[2] روابط بين‌المللى، راما ملكوته و ناراسيمها رائو، ترجمۀ على صلح جو، ص 316، چاپ و نشر بنياد