همبستگى و وحدت ملى است. اين زمينه‌ها، موجب مى‌شود تا رهبران و نخبگان سياسى به جاى انديشيدن به راه‌حلهاى سياسى و ديپلماتيك، تنها شيوه حل مشكل با تكيه بر قوه قهريه و كاربرد زور را مورد توجه قرار دهند. از اين رو، يكى از عوامل ايجاد كننده جنگ ميان ملتها و دولتها، ذهنيت حاكمان و نخبگان مبتنى بر حل اختلافات با تكيه بر زور مى‌باشد.

صلح و روابط بين‌الملل [1].

صلح، مفهومى بسيار خوشايند نزد عامه مردم و هواداران صلح دارد؛ هر چند تاريخ بشريت خيلى اندك؛ با آن قرين بوده است. به تحقيق، بيشتر تاريخ انسان و جامعه بشرى با جنگ سپرى شده تا صلح؛ همچنين جنگ و صلح، داراى تناوب و توالى بوده‌اند.

همواره در پس جنگهاى كوتاه يا طولانى، صلح به ارمغان مى‌آمد، امّا گذشت ايّامى چند، جنگ جديدى را پديد مى‌آورد چنين تناوب و توالى صلح و جنگ، تحقيق و پژوهش اين دو را به هم گره زده است. نظريه‌پردازان صلح، ابتدا جنگ را تجزيه و تحليل مى‌كنند و آنگاه مكانيسمهاى صلح و حفظ آن را مطرح مى‌نمايند.

روابط بين‌الملل، هم اكنون بيش از هر دورانى، نيازمند صلح و آرامش است، زيرا صلح و ثبات ناشى از آن، موجب پيشرفت تمدن مى‌شود و بعلاوه، مخاطره روابط بين‌المللى در يك جنگ فراگير و همگانى، شايد مستلزم كاربرد سلاحهاى هسته‌اى باشد كه بدون ترديد نتيجه‌اى جز پايان نسل بشر و نابودى حيات انسانى در كره زمين نخواهد داشت.

تعريف صلح‌

صلح همانند جنگ، يك پديده اجتماعى است كه حاصل روابط متقابل مبتنى بر همكارى اعضاى جامعه بين‌المللى مى‌باشد. به همان ميزان كه صلح، احساسات ما را تهييج مى‌كند و ما در دوره آرامش، آن را همانند دوره سلامتى خودمان، چندان لمس‌

(1) .snoitaleR lanoitanretnI dna ecaeP-