دسته‌جمعى در قالب يك سازمان جهانى است. انتر ناسيوناليستها كه هواداران اصلى اين نقشه هستند، استدلال مى‌كنند كه: دولتهاى مستقل و داراى حاكميت در جهان معاصر، هر چند داراى منافع ملى خاص خود مى‌باشند، امّا منافع مشترك و عامى وجود دارد كه تعهّد و مسؤوليت دولتها در قبال آنها روشن است. از جمله موضوعات مشترك، مسأله تجاوز و جنگ مى‌باشد. تجاوز امرى قبيح و زشت در نزد همه ملّتها و دولتهاست، تجاوز به يك دولت، در واقع، تجاوز به همه دولتهاست؛ زيرا مشروعيت تجاوز، امكان وقوع تجاوز را براى هر دولتى فراهم مى‌سازد. از اين رو، منافع مشترك همه دولتها در دفع تجاوز و مقابله دسته جمعى با آن است. سازمان بين‌المللى، مركز تبادل نظر و مشاوره جهت سامان دادن صحيح فعاليتهاى عليه تجاوز است. [1]سازمان بين‌المللى با تكيه بر اصل «امنيت دسته جمعى»، صلح و امنيت را براى همه دولتها تضمين كرده و جلوى تجاوز و جنگ را مى‌گيرد.

اصل امنيت دسته جمعى كه مكانيسم صلح پايدار را در نظر دارد، بر فرضيه‌هاى زير استوار است. [2]

الف- توافق درباره تشخيص متجاوز: در هر زد و خورد مسلحانه‌اى، همه دولتها بايد توافق داشته باشند كه كدام يك از متخاصمين، متجاوز است و اين توافق بايد به سرعت حاصل شود تا اقدام متحد و سريع آنها، متجاوز را پيش از آنكه خسارت زيادى وارد آورد. متوقف سازد.

ب- منافع مشترك دولتها در متوقف ساختن تجاوز: تمامى دولتها در متوقف ساختن تجاوز، از هر ناحيه‌اى كه باشد، منفعت و علاقه واحدى دارند و جلوگيرى از تجاوز، چنان ارزشى دارد كه ساير روابط بين‌المللى- دوستى يا مزاياى اقتصادى- را تحت الشعاع قرار مى‌دهد.

ج- قدرت جهانى براى مقابله با تجاوز: همه دولتها به يك اندازه از آزادى عمل و توانايى اقدام در برابر متجاوز برخوردار هستند.

[1] - سياست جهان، اى. اف. ك. ارگانسكى، ترجمۀ حسين فرهودى، ص 481-496، بنگاه ترجمه و نشر كتاب.

[2] همان.