به راه اندازد كه در نهايت به برقرارى سيستم جمهورى در اين كشور منتهى شد. «شارل» امپراتور اتريش، خود با رفتار معقولانه كناره گرفت و در اين هنگام، سوسيال دموكراتها، سوسياليستهاى مسيحى و ملّيون آلمانى با هم ائتلاف كرده، دولت موقتى تشكيل دادند.

آنها ضمن تدوين قانون اساسى جديد، اتريش را جمهورى اعلام كردند. در مجارستان، يوگسلاوى، چكسلواكى و لهستان نيز دولتهاى تازه تأسيس، بيش از پيش، خود را ملزم به آرمانها و نهادهاى دموكراتيك مى‌دانستند و از جلوه‌هاى استبداد و خودكامگى حكومتهاى پيشين خبرى نبود. تحولات حكومتى در آلمان، نمى‌توانست روندى غير از جريان اجتماعى حاكم بر اروپا را بپذيرد. پس از استعفاى پرنس «ماكس فن بادن» و فرار قيصر به هلند، تظاهرات سوسياليستهاى چپگرا معروف به «اسپارتاكستيها» سركوب شد و در انتخابات نمايندگان مجلس شوراى ملى آلمان- رايشتاگ- سوسيال دموكراتها، ميانه‌روها (مركزيها) و دموكراتها، اكثريت را به دست آوردند. آنها در «وايمار»، اجلاسيه پارلمان را برگزار كردند و ضمن تدوين قانون اساسى جديد، حكومت جمهورى آلمان- كه به جمهورى وايمار معروف است- را اعلام كردند. «ابرت» از رهبران سوسيال دموكرات به رياست جمهورى برگزيده شد. بطور كلى، شايد چنين مقتضى بود كه پس از پيروزى نسبى ناسيوناليسم، نهضت عمومى ديگر اروپا يعنى ليبراليسم كه تجلى آن در حكومت دموكراسى مى‌باشد هم به پيروزى برسد. [1]

ج- بحران سياسى- اجتماعى: يكى از مهمترين آثار جنگ كه سبب تغييرات اساسى در اوضاع اجتماعى و سياسى مردم اروپا شد، به هم ريختن نظم اجتماعى سابق بود.

قربانيان جنگ در تمام كشورها جزو فعالترين اقشار جامعه بودند. نابسامانيهاى اقتصادى، تعطيل كارخانجات و خرابى مزارع باعث فقر و بيكارى و در نتيجه، موجد آشوبها و افراط گراييهاى خطرناكى در جامعه مى‌شد. آنچه اين وضعيت را تشديد مى‌كرد از يك طرف شكاف عميقى بود كه بين طبقات ثروتمند جديد كه در طول جنگ بر ثروت خود افزوده بودند (مانند مزرعه داران بزرگ، كارخانه داران اسلحه،

[1] تاريخ اروپا از سال 1815 به بعد، ليتل فيلد، ص 216-221.