جبهه استرزا بود. [1]اقدام دولت ايتاليا در حمله به اتيوپى (حبشه)، نيز متضمن نقض پيمان استرزا بود كه در زير به تفصيل خواهد آمد.

حمله به حبشه (اتيوپى) 1935:

لشكر كشى ايتاليا به حبشه در سال 1935؛ با ملاحظه زمينه‌هاى مناسبى انجام گرفت. موسولينى براى نيل به مطامع مستعمراتى خود، امتيازاتى از فرانسه و انگلستان گرفته بود و در مذاكرات «پير لاوال»، وزير خارجه فرانسه، با موسولينى، مخالفتى با اشغال و تصرف اتيوپى توسط ايتاليا مشاهده نشده بود؛ چنانچه اين رويه، سياستهاى هيتلر را نيز به موفقيت مقرون ساخته بود و موسولينى احساس مى‌كرد كه هر چه زودتر بايد از نمد، كلاهى ساخت. بعلاوه، مى‌توان به صنعت نوپاى ايتاليا اشاره كرد كه با برداشتى جبرگرايانه، مستلزم سياستهاى امپرياليستى بوده است. پويايى صنعتى در مراحل نخستين خود، نياز به صدور سرمايه و كالا و دستيابى آسان و مداوم به مواد خام ارزان و بازار فروش محصولات صنعتى دارد. چنين نيازمنديهايى تنها از طريق داشتن مستعمرات برطرف مى‌شد. در راستاى چنين نگرشى، حمله به اتيوپى انجام گرفت. البته برخى از تحليلگران به ماجراجوييهاى يك رهبر كاريزماتيك در يك نظام توتاليتر اشاره مى‌كنند. اين رهبر براى حفظ اطاعت پيروان و در صحنه نگه داشتن آنها، هر روز به ماجرايى جديد و پرمخاطره دست مى‌زد تا بهانه‌اى گردد كه پيروانش همچون پروانه به دور اين شمع حلقه زنند. [2] روى هم رفته، عمليات نظامى ايتاليا با در نظر گرفتن عوامل و جنبه‌هاى مختلفى به مرحله اجرا درآمد.

بهانه لازم، از قبل مهيا شده بود. در سال 1934، طى يك برخورد مرزى بين سربازان دو كشور در ناحيه «اووال اووال»، در مرز سومالى لند- به عنوان مستعمره ايتاليا- و اتيوپى، حدود شصت نفر از سربازان ايتاليايى از پاى درآمدند. قواى نظامى ايتاليا به تدريج از طريق درياى مديترانه به خاك اتيوپى اعزام شدند و نفوذ در خاك اتيوپى را آغاز كردند. اين عمل توانست احساسات ناسيوناليستى داخلى ايتاليا را ارضا نموده و خاطره تلخ شكست ايتاليا در سال 1896 در جنگ «آدوا» در مورد تصرف اتيوپى را جبران كند.

[1] - تحولات روابط بين الملل (از كنگرۀ وين تا امروز)، نقيب زاده، ص 172.

[2] - موسولينى، مك اسميت، ترجمه محمود رياضى، ص 333-334.