سنگين زمستانى ارتش شوروى تا سال 1944، اوضاع را بگونه‌اى متحول و دگرگون كرد كه جنگ بين آلمان و شوروى به منطقه بالكان كشيده شد.

ورود ارتش شوروى به منطقه بالكان، رومانى و بلغارستان را مجبور ساخت كه تقاضاى آتش بس دهند؛ همچنين فنلاند ناچار شد متاركه جنگ را خواستار شود. در مراحل بعد، مجارستان و يوگسلاوى به زانو درآمدند و لهستان نيز در عمل، در انقياد ارتش سرخ قرار داشت. اين بار نوبت شوروى بود كه به خاك آلمان نفوذ كرده، برلن، پايتخت هيتلر را نشانه رود. ارتشهاى متفقين غربى (آمريكا، انگليس و فرانسه) از غرب و ارتش سرخ از شرق، آلمان را مورد تهاجم قرار داده و به اشغال درآوردند. شايد اين پيروزيهاى اخير ارتش سرخ، بيش از همه، مرهون گشايش جبهه دوم در غرب بود. [1]

گشايش جبهه دوم در غرب: عمده‌ترين اختلاف نظر ائتلاف عليه فاشيسم و نازيسم از سال 1941، گشايش جبهه دوم بود، جبهه‌اى كه مى‌توانست از بار سنگين حمله‌هاى آلمان به شوروى بكاهد. سرانجام، توافق اصولى براى گشايش جبهه دوم در غرب، در كنفرانس تهران 1943 حاصل شد. اين توافق بر پياده كردن نيروهاى متفقين در سواحل فرانسه و آغاز حملات از ناحيه غرب به نيروهاى آلمان بود.

ستاد ارتش متفقين در گشايش جبهه دوم تحت فرماندهى ژنرال «آيزنهاور» قرار داشت. برنامه‌اى به نام «اورلورد» جهت پياده كردن نيروهاى انگليسى و آمريكايى در نرماندى (در فرانسه) تهيه شد. در ششم ژوئن 1944، 250000 نفر در 4000 كشتى در حمايت 11000 هواپيما با موفقيت به ديوار آتلانتيك هيتلر در ساحل نرماندى رخنه كردند. اين نيروها در شش لشكر دريايى و سه لشكر هوايى، جبهه جديدى را عليه نيروهاى آلمانى گشودند.

آلمانيها به سبب ضعف در تأمين نيروهاى كمكى نتوانستند از «ديوار آتلانتيك» محافظت كنند. آمريكاييها در پايان ماه ژوئيه كنترل «برتانى» و «نرماندى» را در دست گرفتند. نيروهاى انگليسى و كانادايى كه ابتدا در «كان» مستقر بودند، به اين نيروها

[1] ر. ك. خاطرات جنگ جهانى دوم، وينستون چرچيل، ترجمۀ تورج فرازمند، انتشارات نيل.