فراوان و از بين رفتن مقدار زيادى بودجه، چيز ديگرى عايدشان نگشته و تن به عهدنامه‌اى داده‌اند كه عاقبت آن معلوم نيست؟

آنان در اين فكر فرو رفتند كه چگونه به كوفه برگردند و در جواب مردمى كه هنگام آمدن به جنگ با شور و هيجان آنان را بدرقه كرده بودند، چه بگويند. آيا بگويند ما تا سراپرده دشمن پيش رفتيم، ولى خود ديوانه‌وار بازگشتيم؟ آيا بگويند ما به رهبران خود گفتيم: «اگر آتش‌بس را اعلام نكنيد، شما را خواهيم كشت؟»

اينجا بود كه به جاى اعتراف به اشتباه خود، گناه شكست را به گردن على عليه السلام و ياران آن حضرت انداختند و با دادن شعار ظاهرفريب «لا حكم الا للّه» و «البيعة للّه» [1] خود را انقلابى جلوه داده و از اميرمؤمنان عليه السلام جدا شدند.

آنان در ظاهر از پذيرفتن آتش‌بس پشيمان بودند و با سخت گرفتن بر امام على عليه السلام براى نقض پيمان حكميت، درصدد بودند اشتباه گذشته خود را جبران كنند، اما پى نبردند كه اشتباه را نبايد با اشتباهى ديگر جبران كرد.

خوارج شعار «لا حُكْمَ الَّالِلّهِ» را از قرآن مجيد اقتباس كردند، ولى بر اثر ناآگاهى و جمود فكرى، در تفسير اين جمله اشتباه كردند. قرآن ضمن آيه‌اى مى‌فرمايد:

(إِنْ الْحُكْمُ إِلَّا للَّهِ يَقُصُّ الْحَقَّ وَهُوَ خَيْرُ الْفَاصِلِينَ) [2]

حكم مخصوص خداست و اوست كه حقيقت را بيان مى‌كند و او بهترين تفاوت گذارنده بين حق و باطل است.

[1] - يعنى حكومت و بيعت مخصوص خداست

[2] - انعام ( 6)، آيۀ 57