عقيدتى «بى‌نيازى جامعه از امام و رهبر» بود و بدين گونه رهبرى و حكومت اميرمؤمنان عليه السلام را نفى مى‌كردند.

حضرت على عليه السلام وقتى به مقصود آنها پى برد، براى جلوگيرى از تأثير منفى اين شعار در توده مردم فرمود:

سخن حقى است كه اراده باطل از آن شده است. آرى درست است كه فرمانى جز فرمان خدا نيست، ولى اينان (خوارج) مى‌گويند رهبرى و زعامت سزاوار كسى غير از خدا نيست، در حالى كه مردم به زمامدار، نيازمندند خواه نيكوكار باشد يا بدكار (اگر زمامدار عادل ميسّر نشد أمير فاسق بهتر از هرج و مرج است) تا مؤمن و كافر در سايه حكومتش به كار خود مشغول و از مواهب زندگى بهره‌مند شوند. [1]

مرامنامه خوارج‌

خوارج شورش ضد دينى خود را بر عناوينى مقدس همچون امر به معروف، نهى از منكر و جهاد در راه خدا استوار كردند و به خيال خام خود درصدد امر به معروف و نهى از منكر بودند؛ غافل از آن‌كه اين دو فريضه الهى شرايطى دارد و يكى از شرايط آن دو، شناختن معروف و منكر است. شرط ديگر، احتمال اثر و سنجيدن عواقب كار است تا مبادا ضررى مهم‌تر، به فرد يا جامعه اسلامى وارد شود.

خوارج عقايدى مخصوص به خود داشتند. دسته‌اى از آنان معتقد بودند:

دين عبارت است از شناختن خدا و پيامبران و اين‌كه ريختن خون طرفداران آنان‌

[1] - نهج‌البلاغه، خطبه 40، ص 125