حرام است و فقط آنچه از جانب خدا نازل شده و در قرآن آمده صحيح است.

آنان مى‌گفتند: هيچ يك از مسلمانان در ندانستن اينها معذور نيستند ولى در غير اينها از حلال و حرام، تا زمانى كه دليلى روشن برايشان اقامه نشود، معذور هستند. [1] [2]

عقيده ديگر خوارج اين بود كه مى‌گفتند: مرتكب گناه كبيره كافر است و در آتش جهنم جاودانه خواهد ماند. آنان براى اين نظريه نادرست خود به آيات مربوط به سرپيچى «شيطان» از سجده حضرت آدم عليه السلام استدلال مى‌كردند و مى‌گفتند: شيطان با اين‌كه به وحدانيت خدا عارف بود، بر اثر ارتكاب يك گناه كبيره كافر شد. [3] غافل از اين‌كه قرآن مجيد درباره شيطان مى‌فرمايد: «وَكانَ مِنَ الْكافِرين» [4] يعنى شيطان قبل از امر به سجده، اعتقاد به خدا و قيامت نداشت و سرپيچى از سجده باعث كفر او نشد.

اين گروه افراطى عقيده داشتند كه هر كس از مسلمانان همراه ايشان در ميدان جنگ شركت نكند و به سوى آنان هجرت ننمايد، كافر است، اگرچه با آنان هم‌عقيده باشد.

خوارج مى‌گفتند: تقيّه (پنهان داشتن مذهب) چه در گفتار و چه در عمل جايز نيست، از اين رو در برخورد با ستمگران عقايد خود را به صراحت ابراز مى‌كردند و خود را به كشتن مى‌دادند.

[1] - ملل و نحل، شهرستانى، ج 1، ص 123

[2] - پيداست كسانى كه اين عقايد را درست كرده‌اند، چگونه راه فرار از گناه را براى افراد هواپرست باز نموده‌اند

[3] - ملل ونحل، ج 1، ص 122

[4] - بقره ( 1)، آيۀ 34