مردم به او رأى دادند، به شرط اين‌كه عادل و باتقوا باشد، امام است [1] و هر كس عليه او شورش كند جنگ، با وى واجب است.

همچنين خوارج عقيده داشتند، اگر رهبر جامعه، روش پسنديده رهبران قبلى را تغيير دهد و از طريق حق منحرف گردد، از خلافت بركنار مى‌شود و اگر سرسختى نشان داد، كشتن او جايز است. [2]

ب- عقيده خوارج درباره خلفا

خوارج معتقد بودند خلافت «ابوبكر» و «عمر» درست بوده است.

خلافت «عثمان» را نيز در شش ساله اول خلافت قبول داشتند، اما پس از آن به خاطر حوادثى، حكم به كفر او كردند.

آنان مى‌گفتند: حكومت على عليه السلام تا پيش از پذيرفتن حكميت صحيح بود، اما بعد از پذيرفتن حكميت- نعوذ باللَّه- كافر شده و جنگ با او واجب است. [3]

آنان همچنين معاويه و عمرو بن عاص را به خاطر پيمان حكميت و طلحه و زبير و عايشه را به خاطر ايجاد جنگ جمل كافر مى‌دانستند.

ج- برخورد خوارج با ساير مسلمانان‌

خوارج با مسلمانان برخورد بسيار بدى داشتند. آنان كشتن هر مسلمانى را كه مخالفشان بود، جايز مى‌دانستند و بسيارى از مسلمانان بى‌گناه از

[1] - اين عقيده خلاف عقيدۀ شيعه است، زيرا شيعه معتقد است انتخاب امام كار خداست و امامان‌معصوم عليهم السلام به انتخاب خداوند به امامت رسيده‌اند. بله در زمان غيبت مردم مى‌توانند طبق ضوابطى رهبر خود را انتخاب كنند

[2] - ملل ونحل، ج 1، ص 115

[3] - ملل ونحل، ج 1، ص 116-117؛ الفرق بين الفرق، عبدالقاهر البغدادى، ص 73