جمله «اميرمؤمنان» و «عبداللَّه بن خباب»، صحابى رسول خدا، به دست اين گروه افراطى به شهادت رسيدند.

آنان هنگام جنگ، اموال مخالفان خود را به آتش مى‌كشيدند و چهارپايان را نابود مى‌كردند. و زنان و كودكان را مى‌كشتند و معتقد بودند اين عمل آنان گناه نيست. [1]

بعضى از گروه‌هاى خوارج، هرگاه كسى ادعا مى‌كرد كه من با شما موافقم، براى آزمايش، اسيرى از مخالفان خود را به او مى‌دادند و امر مى‌كردند سر اسير را از بدنش جدا كند. اگر چنين مى‌كرد او را مى‌پذيرفتند وگرنه وى را منافق و مشرك قلمداد كرده، به قتل مى‌رساندند. [2]

گروه ديگرى از آنان معتقد بودند خانه و كاشانه مخالفان آنان، جايگاه كفر است و غارت و تخريب آنها جايز مى‌باشد.

خوارج به مسلمانانى كه عقايد آنان را نمى‌پذيرفتند، به چشم كفار جاهلى نگاه مى‌كردند و معتقد بودند مسلمانان يا بايد عقايد آنان را بپذيرند يا كشته شوند، در حالى كه نسبت به پيروان اديان ديگر چندان سختگير نبودند و احترام يهود و نصارا را حفظ مى‌كردند و مى‌گفتند:

پيمان پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم را با يهود و نصارا [3] بايد حفظ كرد. [4]

[1] - ملل ونحل، ج 1، ص 121؛ الفرق بين الفرق، ص 98

[2] - الفرق بين الفرق، ص 83-84

[3] - پيمانى كه اسلام با اهل كتاب دارد كه در صورت پرداخت «جزيه» (نوعى ماليات) مى‌توانند در پناه مسلمانان زندگى كنند

[4] - معجم الفرق الاسلاميه، شريف يحيى امين، ص 112