و هنگامى كه يكى از خلفا با وى مشورت كرد تا خود همراه نيروهاى نظامى در جبهه جنگ شركت كند حضرت او را از اين كار منع كرد و فرمود:

موقعيت زمامدار مملكت مانند رشته‌اى است كه مهره‌ها را گرد آورده و به هم پيوند داده است و اگر رشته بگسلد، مهره‌ها از هم پاشيده شده، هرگز همه آنها گرد نخواهند آمد. [1]

فرهنگ حكومت‌

قرآن فرهنگ حكومت را فرهنگ «عبوديت» مى‌داند و مى‌فرمايد:

(الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلَاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَللَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ) [2]

خداوند كسانى را يارى مى‌كند كه هرگاه در زمين به آنها قدرت بخشيديم، نماز را برپا دارند و زكات بدهند و امر به معروف و نهى از منكر كنند و پايان همه كارها از آن خداست.

اميرمؤمنان عليه السلام اين فرهنگ را در نامه خود به فرماندار مصر چنين ترسيم مى‌كند:

اين دستورى است كه بنده خدا، على اميرمؤمنان، به «مالك اشتر» مى‌دهد، امر مى‌كند او را به پرهيزكارى و پرواى از خدا و برگزيدن فرمان او و پيروى از دستورات قرآن كريم، دستوراتى كه كسى‌

[1] - نهج‌البلاغه، خطبۀ 146، ص 442

[2] - حج ( 22)، آيۀ 41