سعادتمند نمى‌شود، مگر به پيروى از آنها و بدبخت نمى‌گردد، مگر به مخالفت با آنها.

امر مى‌كند او را به اين‌كه با دل و دست و زبان خدا را يارى كند ... و نفس خود را هنگام شهوات فرونشانده و از سركشى‌ها باز دارد ....

اميرمؤمنان عليه السلام در ادامه نامه به «مالك» سفارش مى‌كند كه مبادا مشغله‌هاى حكومتى او را از عبادت‌هاى مخصوص همچون نماز اول وقت و راز و نياز با خدا، باز دارد و مى‌فرمايد:

... و بايد اقامه واجباتى كه مخصوص خداست، در رأس امورى باشد كه با آن دينت را خالص مى‌گردانى. پس در قسمتى از شب و روز، بدنت را به خدا واگذار كن (به عبادت او بپرداز) و به واجباتى كه تو را به خدا نزديك مى‌گرداند وفا كن، بدون اين‌كه عيب و نقصى در آن پيش بيايد. [1]

حضرت على عليه السلام فرهنگ كاخ‌نشينى و قرار دادن حاجب و دربان را مردود دانسته و در نامه‌اى به يكى از فرمانداران خود مى‌نويسد:

«وَلا يَكُنْ لَكَ الَى النَّاسِ سَفيرٌ الَّا لِسانِكَ وَلا حاجِبٌ الَّا وَجْهَكَ ولا تحجَبَنّ ذا حاجَةٍ عَنْ لِقائِكَ بها» [2]

پيغام‌رسانى براى مردم، جز زبانت نداشته باش و براى خود، دربانى جز صورتت قرار مده و از ديدار حاجتمندان با خودت جلوگيرى مكن.

[1] - نهج‌البلاغه، صبحى صالح، نامۀ 53، ص 427 و 440

[2] - نهج‌البلاغه فيض الاسلام، نامۀ 67، ص 1063