با آنها جنگيد.

على عليه السلام در اين برخوردها شيوه‌هايى ارائه داد كه بعضى از آنها بدين قرارند:

1- در برخورد با آشوب‌هاى داخلى به محض ديدن آثار فتنه، خود را براى جلوگيرى از آن آماده مى‌كرد و نمى‌گذاشت آتش فتنه شعله‌ور شود و در مقابل كار انجام شده قرار گيرد. [1]

آن حضرت در ادامه همين سياست پس از آن‌كه احساس كرد «طلحه» و «زبير» به رهبرى «عايشه» درصدد برپا كردن آشوب هستند و با تبليغات زهرآگين خود مشغول انحراف افكار عمومى مى‌باشند، خود را آماده جنگ با آنان كرد. وقتى كه بعضى آن حضرت را از جنگ با آنان منع كردند، فرمود:

سوگند به خدا من مانند «كَفتار» خوابيده‌اى نيستم كه صيّاد مدّتى در كمينش نشسته و براى فريبش چوب يا دستى را آهسته به زمين مى‌زند تا اين‌كه از خواب جسته و به دنبال صدا از خانه بيرون آيد و دستگيرش كنند، بلكه من به همراهى كسى كه رو به حقّ آورده و شنوا و فرمانبردار است، شمشير مى‌زنم و با گنهكارى كه از حقّ رو گردانيده و در آن شك و ترديد دارد [2] تا زنده هستم مى‌جنگم. [3]

[1] - نهج‌البلاغه، خطبۀ 148، ص 452. (امام در پايان اين خطبه مى‌فرمايد: «به خدا سوگند، من همچون فردى نيستم كه صداى دست بر سر و سينه زدن در ماتم‌ها و خبر مرگ را، از خبر دهنده بشنود.»)

[2] - مقصود «طلحه» و «زبير» است

[3] - نهج‌البلاغه، خطبۀ 6، ص 59