حضرت روى‌گردان شدند.

خواست اين گروه، تأمين رفاه عمومى و اصلاح نابسامانى‌ها نبود، بلكه هدف آنان ناديده گرفتن حقوق امّت و رسيدن به قدرت و رياست بود. سران اين گروه، مثل طلحه و زبير، افرادى سابقه‌دار در دين و شناخته شده بودند؛ به همين جهت مبارزه با آنان كارى مشكل بود. با پيوستن «عايشه»، همسر رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم، به آنان و به دست گرفتن رهبرى گروه كار مبارزه مشكل‌تر شد.

اين گروه ابتدا تبليغات زهرآگين خود را عليه حكومت اميرمؤمنان عليه السلام شروع كردند و با توجه به چهره منافقانه‌اى كه داشتند، مردم را فريب داده و مبارزه را از ميدان سخن به جنگى خونين كشيدند. آنان شهر بصره را مركز مبارزات خود قرار دادند و با تهمت‌هاى ناروا به حضرت على عليه السلام شورش را عليه آن حضرت آغاز كردند. آنان ابتدا به خانه «عثمان بن حنيف» فرماندار بصره ريخته و پس از ضرب و شتم وى او را اسير كردند. سپس به بيت‌المال حمله نموده و هفتاد نفر از مأموران آن را به قتل رساندند. [1]

اين گروه باعث شدند تا اميرمؤمنان به جاى آن‌كه وقت خود را صرف احياى فرهنگ اسلام و گسترش جلوه‌هاى حكومت اسلامى كند، ناچار در ميدان جنگ حاضر شده و براى جلوگيرى از گسترش آشوب، شمشير خود را بر سر كسانى فرود آورد كه آنان نيز گوينده «لا اله الا اللَّه» بودند.

اينان جنگى را به على عليه السلام تحميل كردند كه علاوه بر زيان‌هاى مالى، خسارت‌هاى جانى فراوانى نيز به بار آورد. از لشكر «عايشه» سيزده هزار

[1] - تتمة المنتهى، شيخ عباس قمى، ص 18