شايسته‌ترين مردم براى خلافت هستى و سزاوار نيست كسى بالاتر از تو قرار بگيرد، زيرا تو رفيق پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در غار بودى و .... [1]

آنان با برشمردن فضايل «ابوبكر» توجّه جمعيت را به سوى او جلب كرده، زمينه را براى بيعت با او آماده نمودند. در اين هنگام يكى از بزرگان انصار كه نسبت به «سعد بن عباده» حسادت مى‌ورزيد، از جا برخاست و براى برهم زدن خلافت احتمالى «سعد»، دستش را ميان دستان ابوبكر گذاشت و به عنوان خليفه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم با او بيعت كرد. پس از او يكى ديگر از بزرگان «اوس» نيز كه از حكومت احتمالى «خزرجيان» واهمه داشت، با ابوبكر دست بيعت داد. [2]

بدينسان بيعت با «ابوبكر» شكل گرفت و اين در حالى بود كه بسيارى از بزرگان اصحاب همچون اميرمؤمنان عليه السلام، «عبداللَّه بن عباس»، «سلمان»، «ابوذر» و ... در آن مجلس حضور نداشتند و اميرمؤمنان عليه السلام و بعضى ديگر از اصحاب به امرى مهم‌تر، يعنى غسل و كفن پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم مشغول بودند.

انگيزه‌هاى پيدايش سقيفه‌

گرچه به ظاهر و از نظر تاريخى، انصار منشأ پيدايش سقيفه بودند، اما مهاجران با حضور به‌موقع خود در جلسه انصار ابتكار عمل را به دست گرفتند و به‌عنوان كارگردانان اصلى سقيفه مطرح شدند. از اين رو، در بحث از انگيزه‌هاى پيدايش سقيفه به بررسى انگيزه‌هاى هر دو گروه از حضور در محل سقيفه بنى‌ساعده مى‌پردازيم.

[1] - الامامة والسياسة، ابن قتيبه، ج 1، ص 14

[2] - كامل، ابن اثير، ج 2، ص 330