2- انگيزه ديگر آنان كينه‌ها و حسادت‌هايى بود كه از على عليه السلام در دل داشتند؛ [1] از اين رو عليه ايشان شروع به تبليغ كرده گفتند: نوجوان است و عرب با او دشمن است، زيرا كسان آنها را در جنگ‌ها كشته و آنها از او خونخواهى مى‌كنند و يا چگونه خلافت و نبوّت در يك‌جا [خانواده‌] جمع شود؟ سرانجام، حديثى از قول پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم ساختند كه آن حضرت فرموده باشد:

«انَّ آلَ ابى‌ طالِبٍ لَيْسُوا لى‌ بِاوْلِياءَ انّما وَلِيِّى اللَّهُ وصالِحُ الْمُؤْمِنينَ»

آل ابى‌طالب دوستان من نيستند، دوستان من تنها خدا و مؤمنان صالحند.

آنان چنين وانمود كردند كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم از على عليه السلام ناراحت شده و اين حديث، ناسخ حديث «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا علىٌّ مَوْلاه» است. [2]

موضع اميرمؤمنان عليه السلام در برابر سقيفه‌

اميرمؤمنان عليه السلام كه هنگام برپايى سقيفه در منزل پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم مشغول غسل و كفن آن حضرت بود، پس از آگاهى از جريان سقيفه نسبت به آن اظهار نظر و اعلام موضع كرد. در اينجا به سه مورد از موضع‌گيرى‌هاى آن‌

[1] - «.. فَاَوْدَعَ‌ قُلُوبَهُمْ‌ احْقاداً بَدْريَةً‌ وخَيْبَريَّةٍ‌ وغَيْرَ هُنَّ‌ فَاَضَبَّتْ‌ عَلى عَداوَتِهِ‌...» مفاتيح الجنان، ص 835، دعاى ندبه.)

[2] - شرح نهج‌البلاغه، ابن ابى الحديد، ج 12، ص 85 و 88