پيروزى انقلاب و روى كار آمدن اميرمؤمنان عليه السلام‌

با قتل عثمان انقلاب به پيروزى رسيد و مسلمانان به تعيين زمامدار جديد اقدام كردند. در ميان نامزدهاى خلافت سه تن از همه برجسته‌تر بودند: اميرمؤمنان على عليه السلام، طلحه و زبير. اميرمؤمنان عليه السلام ابتدا از پذيرفتن حكومت خوددارى ورزيد، اما از آنجا كه عموم مسلمانان بر حكومت حضرت على عليه السلام اتفاق نظر داشتند، حضرتش پذيرفت و طلحه و زبير اوّلين كسانى بودند كه با ايشان دست بيعت دادند. در اين ميان، عايشه همسر پيامبر كه به خلافت طلحه و زبير اميد داشت مدينه را ترك كرد و همراه تعدادى ديگر از مخالفان اميرمؤمنان عليه السلام به مكه رفت. [1]

آغاز امتيازطلبى‌

با پيروزى انقلاب و روى كارآمدن اميرمؤمنان عليه السلام، امتيازطلبى آغاز شد. اولين كسانى كه خواستار امتيازهاى ويژه شدند، طلحه و زبير، يعنى اولين بيعت‌كنندگان با امام عليه السلام بودند. پيش از آن‌كه به نوع امتيازهايى كه آنها مى‌خواستند و واكنش اميرمؤمنان عليه السلام بپردازيم، لازم است درباره شخصيت طلحه و زبير و ديدگاه اميرمؤمنان عليه السلام نسبت به آن دو تن سخن بگوييم.

الف- زبير

زبير بن عَوّام، از اصحاب رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم و پسرعمه ايشان و

[1] - ر. ك: كامل، ج 3، ص 190-193؛ الجمل، ص 119-120