خواسته‌هاى آنان را به آن دو گوشزد كرد. [1]

آرى طلحه و زبير به حكومت و فرمانروايى به ديده يك طعمه مى‌نگريستند؛ همان تفكرى كه اميرمؤمنان عليه السلام اشعث بن قيس را از آن برحذر داشت كه مبادا به حكومت به چشم طعمه و لقمه چرب بنگرد، بلكه بايد آن را امانت الهى بداند كه درباره آن در مقابل مقام بالاتر از خود مسؤول است و بايد از ستم بر مردم و استبداد رأى بپرهيزد. [2]

بهانه‌جويى و پيمان‌شكنى‌

يك نقل تاريخى بيانگر آن است كه طلحه و زبير در اولين روز بيعت با على عليه السلام به خانه آن حضرت آمدند و خواستار قصاص قاتلان عثمان شدند. حضرتش به آنان گوشزد كرد كه اينك زمان براى چنين كارى مناسب نيست و بايد منتظر فرارسيدن وقت مناسب بود. در همين نشست، طلحه خواستار حكومت بصره و زبير طالب حكومت كوفه شد و حضرت فرمود: باشد تا در اين باره بينديشم. [3]

از اين برخورد طلحه و زبير به خوبى و روشنى مى‌توان دريافت كه آنان درواقع خواستار قصاص قاتلان عثمان نبودند و اگر هم بودند بر ايشان در درجه اول اهميت قرار نداشت، بلكه با طرح اين موضوع به طور ضمنى اشاره كردند كه اگر به خواسته‌هايشان پاسخ مثبت داده نشود،

[1] - تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 180

[2] - نهج‌البلاغه، عبده، نامه 6، ج 3، ص 6

[3] - كامل، ج 3، ص 196. (در اين مدرك، متن كامل گفت‌وگوى طلحه و زبير با اميرمؤمنان عليه السلام آمده است)