نيز از اين موفقيت امام حسن عليه السلام خوشحال شد و از وى تشكر كرد. [1]

بصره در محاصره‌

سپاه بزرگ و نيرومند اميرمؤمنان عليه السلام، متشكل از جنگجويان مدينه و كوفه به سرعت به سوى بصره تاخت و در نزديكى شهر اردو زد.

اميرمؤمنان عليه السلام به نماز ايستاد و پس از آن گونه بر خاك نهاد و به پيشگاه ربوبى اشك ريخت. آن‌گاه دست‌ها را به آسمان بلند كرد و گفت: ...

پروردگارا! اين گروه سرپيچى كرده، بر من ستم روا داشتند و بيعت مرا شكستند. خداوندا! تو خود خون مسلمانان را حفظ فرما. [2]

يكى از ناظران كه در آن روز شكوه سپاه امام عليه السلام را در نزديكى بصره ديده بود، درباره نظم، صلابت و آرايش سپاه چنين گفته است: در اين هنگام هزار سوار را كه همگى غرق در سلاح بودند و پيشاپيش آنان «ابوايوب انصارى» بر اسب نيرومندى حركت مى‌كرد، ديدم نيروهاى ديگر نيز در دسته‌هاى هزار نفرى با تجهيزات كامل به فرماندهى صحابه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم ... پشت سرشان در حركت بودند. يكى از اين دسته‌ها تحت فرماندهى اميرمؤمنان عليه السلام بود كه پيشاپيش جنگجويان حركت مى‌كرد و در دو سوى آن حضرت، امام حسن و امام حسين عليهما السلام قرار داشتند. در پيش روى آن حضرت فرزند ديگرش محمد بن حنفيه پرچم را به دست داشت و عبداللَّه بن جعفر پشت سر آن حضرت در حركت بود.

[1] - ر. ك: مروج الذهب، ج 2، ص 359؛ جمل، ص 128-130؛ كامل، ج 3، ص 227-231. (لازم به ذكر است كه مدرك اخير، تعداد كوفيانى را كه به امام پيوستند 9000 نفر مى‌داند.)

[2] - مروج الذهب، ج 2، ص 361