شام را در مسجد جمع كرد و سخنرانى مشروحى ايراد نمود و ضمن تجليل و تمجيد از مردم شام و تحريك احساسات آنان براى «خونخواهى عثمان»، از جمعيّت در اين باره نظرخواهى كرد. حاضران برخاستند و ضمن اعلام آمادگى براى مطالبه خون عثمان، با معاويه بيعت كردند كه تا سر حدّ مرگ در اين راه بايستند و حتى اموال خود را در اختيار او بگذارند.

جرير با ديدن اين صحنه، نزد امير مؤمنان عليه السلام برگشت. وقايع را به آن حضرت گزارش كرد و گفت: مردم شام با معاويه بر عثمان گريستند و نسبت به جنگ با شما هم‌عقيده‌اند؛ چون مى‌گويند: على بن ابيطالب عليه السلام او را كشته و قاتلان او را پناه داده است. [1]

موجبات سركشى‌

در اين‌جا لازم است هر چند به طور اختصار به برخى علل و انگيزه‌هاى طغيان و سركشى معاويه در برابر حكومت امير مؤمنان عليه السلام اشاره كنيم.

- كينه‌توزى‌

بنى‌اميّه و در رأس آنان «معاويه» نسبت به خاندان «هاشم» به ويژه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و امير مؤمنان عليه السلام كينه فوق‌العاده‌اى داشتند كه از زمان رسالت پيامبر صلى الله عليه و آله و برخوردهاى پس از آن سرچشمه مى‌گرفت. چندان‌كه معاويه از عظمت نام رسول خدا صلى الله عليه و آله رنج مى‌برد. داستان ذيل حاكى از اين واقعيّت است: «مُطَرِّفِ بْنِ مُغِيْرَه» نقل مى‌كند:

پدرم با معاويه رفت و آمد داشت و هر بار كه به خانه مى‌آمد از فكر و هوش او سخن مى‌گفت. شبى آمد ولى آن قدر ناراحت بود كه غذا

[1] - مروج الذهب، ج 2، ص 372؛ وقعه صِفّين، ص 31-34