روز بعد «هاشم مرقال» به ميدان رفت و با لشكريان شام تحت فرماندهى «ابُوالْاعْوَر» به نبرد پرداخت. و پس از نبرد سختى با شاميان به اردوگاه خويش بازگشتند.

روز سوّم «عمّار ياسر» همراه بَدْريان- از مهاجر و انصار- به ميدان رفت و در برابر «عمرو عاص» به جنگ پرداخت. عمّار خطاب به سربازانش گفت:

آيا مى‌خواهيد دشمنان خدا و رسول او صلى الله عليه و آله را ببينيد كه با خدا و پيامبر صلى الله عليه و آله ستيز كردند و مشركين را يارى رساندند، و چون خداوند دين خود را گرامى داشت و نصرت بخشيد ناچار از روى ترس به اسلام گردن نهادند؟ هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله رحلت كرد، او (معاويه) دشمنى و كينه خود را نسبت به مسلمانان آشكار كرد. هان اى مسلمانان! اين فرد، معاويه است؛ با او بجنگيد. او از كسانى است كه آهنگ خاموش كردن نور الهى را دارند.

سپس به فرمانده سوار نظام خود «زياد بْن نَضْر» فرمان داد حمله كند.

خود نيز حمله كرد و عمرو عاص را عقب نشاند.

روز چهارم «محمد حنفيه» فرزند امام عليه السلام به ميدان رفت و با «عُبَيْدُ اللّهِ بْنِ عُمَر» جنگ كرد. دو طرف نبرد سختى كردند. سرانجام عبيدالله، محمد را به نبرد تن به تن فراخواند. او نيز پيش رفت. ولى حضرت امير عليه السلام مانع شد و خود به مبارزه عُبَيْدُ الله رفت. و فرزند عمر حاضر نشد.

روز پنجم «عبدالله بن عباس» در برابر «وَليدِ بْنِ عُقْبَه» قرار گرفت و پس از نبرد سختى «وليد» را به مبارزه تن به تن دعوت كرد. او ترسيد. و سرانجام، سپاه اسلام با پيروزى بازگشت. [1]

[1] - كامل، ج 3، ص 294؛ ولى در وقعه صفين، ص 222 نقل شده: دو سپاه بدون كسب پيروزى بازگشتند