به امير مؤمنان عليه السلام نزديك شدند و قصد جانش را داشتند. ولى نزديك شدن آنان به حضرت، كوچك‌ترين تأثيرى در كيفيّت حركت امام به سوى لشكر خويش نداشت. (و او همچنان آهسته گام برمى‌داشت).

امام حسن عليه السلام خطاب به پدر عرض كرد:

چه زيان دارد اگر به سرعت خود بيفزايى و به ياران خود كه در برابر دشمن ايستاده‌اند ملحق شوى؟

امير مؤمنان عليه السلام در پاسخ فرمود:

فرزندم! پدرت براى بدرود اين جهان، روز معيّنى دارد كه پس و پيش نمى‌رود. همانا پدرت باكى ندارد كه مرگ را در آغوش بگيرد يا مرگ او را دريابد. [1]

«سعيد بن قيس» نيز در يكى از صحنه‌هاى نبرد به امام عرض كرد:

اى امير مؤمنان! آيا نمى‌ترسى به خاطر نزديكى بيش از حدّ به دشمن مورد سوء قصد قرار گيرى؟

فرمود:

هيچ كس نيست مگر آنكه خداوند بر او نگهبانانى گمارده است كه او را از فرو افتادن در چاه، يا ويران شدن ديوار بر او، و يا بلاهاى ديگر نگاه مى‌دارد. و هرگاه اجل فرا رسد اين حفظ و مراقبت از ميان مى‌رود. [2]

حمايت از ياران‌

امير مؤمنان عليه السلام، ضمن حضور و حتّى پيشگام بودن در صحنه پيكار،

[1] - وقعه صفين، ص 249، شرح ابن ابى الحديد، ج 5، ص 198

[2] - همان، ص 250 و 199