حسين عليهما السلام) عنايت خاص دارم تا مبادا نسل پيامبر صلى الله عليه و آله در روى زمين از بين برود.»

امير مؤمنان عليه السلام در قلب لشكر و پيشاپيش همه قرار داشت. مالك در جناح راست و ابن عبّاس در جناح چپ سپاه بودند. سرانجام روز نهم و شب دهم كه به «لَيْلَةُ الْهَرير» معروف است با تحمّل تلفات سنگين از دو طرف [1] و خستگى جنگجويان، سپرى شد؛ ولى خستگى در اهل شام و نشانه‌هاى فتح و ظفر در سپاه عراق آشكار بود.

شهادت دو فرمانده سپاه اسلام‌

از حوادث دردناك روز نهم، شهادت دو تن از دلاوران و فرماندهان سپاه امام به نام‌هاى «عمّار ياسر» و «هاشم مرقال» بود. عمّار بيش از نود سال از عمرش مى‌گذشت ولى به‌قدرى چابك و دلير بود و از خود، جوان‌مردى و خروش نشان مى‌داد كه مايه دلگرمى جوانان شده بود.

عمّار، هنگامى كه به سوى ميدان رفت دست‌ها را به دعا بلند كرد و عرضه داشت:

پروردگارا! تو خود گواهى كه اگر بدانم رضاى تو در آنست كه خود را در آغوش دريا افكنم، البته چنين خواهم كرد. و اگر بدانم خشنودى تو در آنست كه تيزى شمشير را با دل و سينه خويش آشنا كنم بگونه‌اى كه از پشتم، سر برون آرد بى‌گمان چنين خواهم كرد. ولى براساس آنچه كه به من آموخته‌اى مى‌دانم كه امروز هيچ عملى همچون جهاد با تبهكاران، تو را خشنود نمى‌سازد ... [2]

[1] - نصر بن مزاحم در وقعه صفين، ص 475؛ تلفات آن روز و شب را هفتاد هزار كشته ذكر كرده‌است

[2] - وقعه صفين، ص 320؛ شرح ابن ابى الحديد، ج 5، ص 253