سپاهيان و برحذر داشتن آنان از نيرنگ دشمن فرمود:

بندگان خدا! همچنان پيش رويد و راستى و درستى را در جهاد با دشمن از دست ندهيد. همانا معاويه و عمرو عاص و ابن ابى مُعَيْط ...، اهل دين و قرآن نيستند. من بهتر از شما آنان را مى‌شناسم.

از كودكى تا بزرگى‌شان با آنان معاشرت داشته‌ام. بدترين كودكان و بدترين مردان بودند. آنان از اين جهت كه قرآن را مى‌شناسند و بدان عمل مى‌كنند آن را برنيفراشتند بلكه از روى نيرنگ و نفاق چنين كردند. [1]

امير مؤمنان عليه السلام پيش از اين، در نامه‌اى به معاويه، اين صحنه را پيش‌بينى كرد و فرمود:

گويا مى‌بينم به همراه پيروانت بر اثر ضربات كوبنده و تحمّل كشتار فراوان و درماندگى حتمى، مرا به كتاب خدا دعوت مى‌كنى. با اين كه آنان (دعوت كنندگان) يا كافرند يا منافق و يا روگردان از حقّ. [2]

از اين رو براى خنثى كردن توطئه دشمن و بيدار كردن افكار دو سپاه، در آغاز رودررويى دو طرف، «سعيد» را به همراه قرآن به سوى شاميان فرستاد و آنان را به حكومت قرآن دعوت كرد.

اختلاف نظر در سپاه عراق‌

سخنان و هشدارهاى امير مؤمنان عليه السلام جز در عدّه‌اى اثر نبخشيد و اكثريت، لجاجت ورزيدند و به ترك جنگ اصرار داشتند و فرياد مى‌زدند:

«جنگ، ما را خورد. مردان، همه كشته شدند؛ دعوتشان را بپذير! از ميان رفتيم».

[1] - مروج الذهب، ج 2، ص 391؛ كامل، ج 3، ص 316

[2] - شرح ابن ابى الحديد، ج 16، ص 134