بْنِ حُصَيْن بودند بر امام شوريدند و بر لجاجت و خودسرى تأكيد كردند.

آنان براى اوّلين بار به جاى لقب امير مؤمنان گفتند:

اى على! اينان تو را به كتاب خدا دعوت كردند بپذير! و گرنه مانند عثمان تو را نيز به قتل مى‌رسانيم و به خدا سوگند اين كار را خواهيم كرد.

امام فرمود:

واى بر شما! من نخستين دعوت كننده به قرآن و اوّلين اجابت كننده آن هستم. سزاوار نيست كه به حكميّت قرآن فرا خوانده شوم و آن را نپذيرم. من با آنان مى‌جنگم تا به حكم قرآن گردن نهند؛ زيرا آنان عصيان امر خدا كرده، پيمانش را شكسته و كتاب خدا را رها ساخته‌اند.

ليكن بارها به شما اعلام كردم كه آنان قصد عمل كردن به قرآن را ندارند؛ بلكه با اين كار شما را فريب مى‌دهند. اينك در آنچه گفتم و نيز حرف‌هاى خود با دقّت بنگريد. اگر از من اطاعت مى‌كنيد، بجنگيد! و در صورت تخلّف از فرمانم هر تصميمى داريد بگيريد. [1]

آنان بدون توجّه به سخنان امير مؤمنان عليه السلام گفتند: به اشتر پيغام فرست دست از جنگ بردارد و بازگردد. [2]

بازگشت مالك‌

امير مؤمنان عليه السلام ناگزير توسط يَزيدِ بْنِ هانى به مالك پيغام داد تا برگردد. مالك كه مقاومت دشمن را در هم شكسته بود و در آستانه‌

[1] - فَاِنْ‌ تُطيعُونى فَقاتِلُوا وَ انْ‌ تَعْصُونى فَاصْنَعُوا ما بَدالَكُمْ‌

[2] - مراجعه شود به كامل ابن اثير، ج 3، ص 316-317، تاريخ طبرى، ج 5، ص 49 و وقعۀ صفين، ص 489