در نتيجه اين تلاش‌ها حدود چهل هزار نفر در اردوگاه اجتماع كردند.

امير مؤمنان عليه السلام- طبق نقل نُوفِ بِكالى- براى امام حسين عليه السلام پرچمى با ده هزار نفر، و براى قَيس در ده هزار، و براى ابُو ايُّوبِ انْصارى در ده هزار، براى ديگران هر كدام تعدادى ديگر تهيّه كرد تا به مقصد صِفّين حركت كند؛ ولى هنوز جمعه نگذشته بود كه ابنِ مُلْجَم بر آن حضرت ضربت زد و لشكر ناچار به كوفه بازگشت. [1]

شهادت امام‌

در شرايطى كه امير مؤمنان عليه السلام- على‌رغم همه سختى‌ها و مشكلات- درصدد عزيمت به شام و نبرد با معاويه بود، چند تن از خوارج كه در ظاهر براى انجام مراسم حجّ در مكّه گرد آمده بودند، جلساتى تشكيل دادند و از كشته‌هاى خود در نهروان سخن گفتند و از آنان به عنوان افراد بى‌گناه ياد كردند و مُقصّر اصلى را على عليه السلام، معاويه و عمرو عاص دانستند. از اين رو، تصميم گرفتند هر سه نفر را- كه به عقيده آنان «ائِمّه ضَلال» بودند بكشند و بدين وسيله به اختلافات، كشمكش‌ها و بى‌عدالتى‌هاى جامعه اسلامى پايان بخشند.

سه نفر از ميان آنان داوطلب شدند تا به حيات و زندگى سه نفر ياد شده خاتمه دهند. عَبْدُالرَّحْمانِ بنِ مُلْجَم عهده‌دار قتل امام شد. آنان براى اجراى اين توطئه با يكديگر پيمان بستند و سحرگاهِ روز نوزدهم رمضان، سال چهلم را زمان عمليّات تعيين كردند و از هم جدا شدند.

ابن ملجم وارد كوفه شد و به خانه دختر عمويش «قَطام» رفت و از وى‌

[1] - نهج‌البلاغه، ذيل خطبه 182؛ مناقب ابن شهرآشوب، ج 3، ص 194