شما در سختى‌ها نيروهاى خود را جهت پيشبرد اسلام به‌كار گرفتيد، پس نبايد به دست خود اين دين را از بين ببريد. من شما را به سوى ابو عبيده و عمر مى‌خوانم، و هر دو را شايسته مى‌دانم .... [1]

در اين هنگام آن دو گفتند:

سزاوار نيست احدى از مردم بر تو تقدّم جويد، تو يار غار پيامبر صلى الله عليه و آله هستى ....

در اينجا لازم است نكاتى را در مورد خطابه ابوبكر يادآور شويم: [2]

* ابوبكر نخست مهاجران را تعريف كرد، تا عظمت آنان را در ذهن انصار تثبيت نمايد، سپس تا حد ممكن از انصار نيز تمجيد كرد و خودرا به صورت داور منصف و بى‌طرف نشان داد، در نتيجه نظر انصار را به سوى خويش جلب كرد.

* برخلاف ترديدى كه نسبت به مسأله خلافت در ذهن انصار بود، ابوبكر به طور جزم، خلافت مهاجران را خواست خداوند بلكه بالاتر، به‌عنوان قضاى حتمى پروردگار، دانست و زمينه هرگونه ترديد را منتفى ساخت.

* وى پس از اين‌كه خلافت را حقّ مسلم مهاجران دانست، هر نوع فعّاليت انصار را در اين رابطه پيمان‌شكنى با خدا و از بين بردن دين، اعلام كرد.

* ابوبكر در پايان سخنانش حاضران را به عمر و ابوعبيده فراخواند كه طبيعى بود آنان او را مقدّم مى‌داشتند. گويى قبلًا آنان مسأله تعيين خليفه را بين خود حلّ كرده بودند. [3]

[1] - الامامة والسياسة، ج 1، ص 13 (با اختصار)

[2] - لازم به تذكر است كه عمر بعداً در مورد خطابه ابوبكر اظهار نظر كرد و گفت: هيچ‌گونه طرح و نقشه‌اى را در طول راه در نظر آماده نكردم مگر آن‌كه عين آن يا بهتر از آن را ابوبكر به زبان آورد. تاريخ طبرى، ج 3، ص 219

[3] - طرحهاى رسالت، ج 1، ص 255-257 (با اختصار)