با از دست دادن فاطمه عليها السلام و مشاهده بى‌اعتنايى مردم و وضع پريشان مسلمانان، ناگزير با ابوبكر بيعت كرد ولى خاطرات تلخ اين روزها را هيچ‌گاه از ياد نبرد، و پيوسته از آن روزها شكايت مى‌كرد. در خطبه «شقشقيه» مى‌فرمايد:

«... فَرَأَيْتُ انَّ الصَّبْرَ عَلى‌ هاتا احْجى فَصَبَرْتُ وَ فِى الْعَيْنِ قَذَى وَ فِى الْحَلْقِ شَجاً»

براى من روشن بود كه- به حكم عقل و وظيفه‌اى كه به عهده داشتم- چاره‌اى جز صبر و شكيبايى ندارم؛ لذا تحمّل كردم، ولى به حالتى كه گويى خار در چشم و استخوان در گلو دارم ... [1]

مسأله فدك»

هنوز بيش از ده روز از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله نگذشته بود كه به حضرت‌

[1] - نهج‌البلاغه، خ 3. لازم به تذكر است كه بيعت ظاهرى امام عليه السلام و شركتش در اجتماعات در حدّى بود كه ضرورت دينى براى حفظ‌ اسلام و مسلمانان ايجاب مى‌كرد

[2] - فدك سرزمين آباد و محصول‌خيزى بود كه در نزديكى خيبر و در فاصلۀ 140 كيلومترى مدينه قرار داشت. رسول گرامى پس از فتح خيبر هيأتى پيش سران «فدك» فرستاد، پس از بحث و مذاكره، ساكنان آن متعهد شدند هر سال نيمى از حاصل آن را در اختيار پيامبر بگذارند و در مقابل در سايه حكومت، زندگى كنند.
از نظر اسلام سرزمين‌هايى كه بدون برخورد نظامى در اختيار مسلمانان قرار مى‌گيرد، خالصۀ شخص پيامبر صلى الله عليه و آله و امام پس از اوست. با توجّه به اين مسألۀ «فدك» خالصۀ رسول گرامى صلى الله عليه و آله گرديد.
آن حضرت نيز طبق نقل محدثان و مفسران شيعه و گروهى از دانشمندان سنّى - وقتى آيۀ (وَآتِ‌ ذَا الْقُرْبى حَقَّهْ‌) [اسراء( 17)، آيه 26] نازل شد، دختر خود فاطمه عليها السلام را خواست و فدك را به وى واگذار نمود. (كشف الغمه، ج 1، ص 476)