مردم اصرار مى‌كردند ولى با عدم پذيرش از جانب امام عليه السلام مواجه مى‌شدند. سرانجام بدون دست يافتن به منظور خود از خانه بيرون آمدند.

رفت و آمدها چند بار تكرار شد، ولى حضرت على عليه السلام قبول نمى‌كرد و مى‌فرمود: «اين كار را مكنيد، من وزير باشم بهتر، كه امير باشم». [1] آنان گفتند: «ما هرگز از تصميم خود برنمى‌گرديم و بايد با تو بيعت كنيم» [2]. و از هر طرف براى بيعت به جانب او هجوم آوردند. خود آن حضرت، چگونگى رو آوردن مردم را چنين توصيف مى‌كند:

ناگهان مردم همانند موهاى پر پشت يال كفتار، مرا احاطه كردند، بطورى كه حسن و حسينم پايمال شدند و دو طرف جامه‌ام بر اثر ازدحام جمعيّت، پاره شد. مردم مانند گلّه گوسفند كه بدون شبان مانده باشند، به سوى من روى آوردند. [3]

ولى باز امام عليه السلام از پذيرفتن حكومت بدون قيد و شرط خوددارى كرد و فرمود:

تا فردا صبح به شما مهلت مى‌دهم، برويد فكر كنيد، اگر حاضر شديد در مقابل حكومت من تسليم باشيد. و از من پيروى از روش خلفاى پيشين را نخواهيد، با اين شرط، فردا صبح در مسجد اجتماع كنيد، و گرنه هر كه را مى‌خواهيد انتخاب كنيد.

روز بعد مردم در مسجد اجتماع كردند. اميرالمؤمنين عليه السلام بر فراز منبر

[1] - لا تَفْعَلُوا فَاِنّى اكُونُ‌ وَزيراً خَيْرٌ مِنْ‌ انْ‌ اكُونَ‌ اميراً

[2] - كامل ابن اثير، ج 3، ص 190، انساب الاشراف بلاذرى، ج 2، ص 209 و تاريخ ابى الفداء، ج 1، ص 171

[3] - نهج‌البلاغه، خ شقشقيه (خ 3) فَما راعَنى الاّ وَالنّاسُ‌ كَعُرْف الضَّبُعِ‌ الَىَّ‌ يَنْثالُونَ‌ عَلَىَّ‌ مِنْ‌ كُلِّ‌ جانِبٍ‌، حَتّى لَقَدْ وُطِىءَ الْحَسَنانُ‌ وَ شُقَ‌ عِطْفاىَ‌، مُجْتَمِعينَ‌ حَوْلى كَرَبيضَةَ‌ الْغَنَم