آنان جمعى هستند كه حقّ را يارى نكردند و به يارى باطل هم برنخاستند. [1]

اينان عبارت بودند از: سعد بن ابى وقّاص، عبدالله بن عُمَر، حَسّانِ بْنِ ثابِتْ، كَعْبِ بن مالك، قُدّامَةِ بْنِ مَظْعُون، مُغِيرَةِ بْنِ شُعْبَه و چند نفر ديگر [2].

اينان براى توجيه عمل خود عذرهاى بيجايى مى‌تراشيدند، به عنوان مثال وقتى به سعد وقاص پيشنهاد بيعت شد گفت: تا همه مردم بيعت نكنند من بيعت نمى‌كنم. [3] آنان افرادى بودند كه مى‌دانستند امير مؤمنان عليه السلام با حقّ است و حقّ با او، و از هر جهت بر ديگران برترى دارد، ولى هواهاى نفسانى و غرور آنان باعث شد از حقّ فاصله گيرند.

امير مؤمنان عليه السلام آن‌ها را به حال خود گذاشت و مجبور به بيعت نكرد.

البته آنان- به‌ويژه سعد بن ابى وقاص و عبدالله بن عمر- بعدها پشيمان شدند.

امتيازات بيعت امير مومنان عليه السلام‌

بيعت امير مؤمنان عليه السلام در روز جمعه، 25 ذى‌الحجة، سال 35 هجرى انجام گرفت و داراى امتيازاتى بود كه برخى از آن‌ها را مى‌آوريم.

امير مؤمنان عليه السلام براى استحكام پايه‌هاى حكومت آينده، مردم را در انتخاب رهبر آزاد گذاشت و به آنان فرصت داد تا در اين مورد به طور دقيق بينديشند، آنگاه آگاهانه، زمامدار آينده را انتخاب كنند.

بيعت امير مؤمنان عليه السلام همگانى بود و به صورت يك پيشنهاد

[1] - استيعاب، ج 3، ص 5 «اُولئِكَ‌ قَوْمٌ‌ قَعَدُوا عَنِ‌ الْحَقِّ‌ وَ لَمْ‌ يَقُومُوا مَعَ‌ الْباطِلِ‌»

[2] - مروج الذهب، ج 2، ص 353

[3] - تاريخ ابن ابى الْفِداء، ج 1، ص 171؛ انْسابُ‌ الْاَشْرافِ‌ بلاذرى، ج 2، ص 207