راه همان است كه عامّه مردم پيموده و با على عليه السلام بيعت كرده‌اند.

اينك نظر شما در اين باره چيست؟

«حَكيمِ بْنِ جَبَلَهِ عَبْدى» برخاست و گفت:

نظر ما اين است كه اگر بر ما حمله كردند با آنان مى‌جنگيم و اگر باز ايستادند، از ايشان مى‌پذيريم. من، در عين اين كه زندگى را دوست دارم ولى در راه حقّ هيچ وحشتى از رويارويى با آنان ندارم ....

بقيه نيز رأى او را پسنديدند. [1]

نخستين برخورد

پس از ورود سپاه عايشه به «مِرْبَد» عدّه‌اى از هوادارانِ بصرى آنان به سپاه پيوستند و تعداد زيادى از مردم بصره و ياران عثمان نيز در اطراف آنان گرد آمدند.

با سخنرانى سران لشكر و تحريك مردم به خونخواهى عثمان، طرفداران عثمان بن حنيف دو دسته شدند، گروهى سخنان عايشه، طلحه و زبير را تأييد كرده مى‌گفتند: براى خوب منظورى آمده‌اند. ولى دسته ديگر، آنان را دروغگو توصيف مى‌كردند و مى‌گفتند به خدا دروغ مى‌گوييد ما از آنچه شما بر زبان مى‌آوريد چيزى نمى‌فهميم.

در نتيجه اين اختلاف، به روى همديگر خاك افكندند و ريگ پرانيدند، و اوضاع متشنّج شد. [2]

سران لشكر به همراه مروان و عبدالله بن زبير و عدّه‌اى ديگر، به طرف استاندارى رهسپار شدند و از عثمان خواستند كه از آنجا خارج شود؛ ولى‌

[1] - الامامة والسياسة، ج 1، ص 60-61

[2] - كامل ابن اثير، ج 3، ص 212-213؛ تاريخ طبرى، ج 4، ص 463-464