دادند؛ بدين‌گونه كه پس از ضرب و شتم، موهاى سر و ابروان و محاسن او را كندند، آنگاه به بيت‌المال حمله بردند. چهل نفر از نگهبانان محل را كشتند و بقيه را متفرّق ساختند و آنچه در خزانه بود به غارت بردند.

بدين‌گونه شهر توسّط سربازان مهاجم، اشغال شد و مراكز حسّاس، در اختيار آنان درآمد. مهاجمان براى ايجاد رعب بيشتر، پنجاه نفر از دستگير شدگان را با فجيع‌ترين وضع در برابر چشم مردم كشتند. [1]

عايشه دستور داد عثمان بن حنيف را نيز به قتل برسانند ولى يكى از زنان مانع شد و گفت: عثمان از اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله بود. احترام رسول خدا صلى الله عليه و آله را حفظ كن. عايشه دستور داد او را زندانى كنند. [2]

حركت امام به سوى بصره‌

از آن‌جا كه معاويه به طور رسمى سركشى خود را نسبت به مقام خلافت اعلام داشته، بيعت با امام عليه السلام را ردّ كرده بود، امير مؤمنان عليه السلام در كار تهيّه مقدّمات نبرد با او بود. حضرت به كارگزاران خود از قبيل: عثمان بن حنيف و قيس بن سعد و ابوموسى نامه نوشت كه براى مبارزه با معاويه مردم را آماده كنند.

در اين ميان خبر قيام و شورش عايشه و طلحه و زبير و حركت لشكر آنان به سمت عراق به اطّلاع امير مؤمنان عليه السلام رسيد. و از آن‌جا كه بصره و كوفه از نظر سياسى و نظامى از اهميّت خاصى برخوردار بودند امام براى خاموش كردن فتنه آنان قبل از اين‌كه زبانه آن بقيّه نقاط را فرا گيرد اقدام كرد.

[1] - مروج الذهب، ج 2، ص 358 و شرح ابن ابى الحديد، ج 9، ص 321

[2] - تاريخ طبرى، ج 4، ص 268 و كامل ابن اثير، ج 3، ص 215-216