عمّار ياسر را فراخواند و آنان را به همراه نامه‌اى براى مردم كوفه، مأمور ساخت تا به كوفه بروند و مردم را به يارى آن حضرت بسيج كنند.

حضرت نامه‌اى نيز به ابوموسى نوشت و ضمن فرمان عزل او، ابوموسى را به خاطر موضع‌گيرى ناروايش سخت توبيخ كرد. علاوه بر امام حسن عليه السلام و عمّار، مالك اشتر را نيز در پى آنان فرستاد.

پس از رسيدن امام حسن عليه السلام و عمّار به كوفه و قرائت نامه امام عليه السلام براى مردم و ايراد سخنرانى، مردم در اطراف آنان اجتماع كردند و مراتب اخلاص و محبّت خود را نسبت به امير مؤمنان عليه السلام اظهار كرده، در برابر فرمان او تسليم گشتند.

امام حسن عليه السلام بركنار شدن ابوموسى را نيز از مقامش اعلام و «قَرَظَةِ بْنِ كَعْب» را به جاى وى نصب كرد.

بر اثر تلاش‌هاى نمايندگان امير مؤمنان عليه السلام و سخنان روشنگرانه آنان عدّه زيادى از مردم اعلام آمادگى كردند. و پس از چند روز حدود هفت هزار نفر در ذى قار به امير مؤمنان عليه السلام پيوستند. حضرت على عليه السلام از موفقيّت امام حسن عليه السلام خوشحال شد و از فرزندش تشكر كرد. [1]

شكوه سپاه‌

لشكر عظيم و مجهّز امير مؤمنان عليه السلام كه از مدينه و كوفه گرد آمده بود

[1] - مراجعه شود به كتاب‌هاى مروج‌الذهب، ج 2، ص 359؛ الجمل، ص 130-138؛ كامل ابن اثير، ج 3، ص 227-231؛ تاريخ طبرى، ج 4، ص 482-485؛ شرح ابن ابى الحديد، ج 4، ص 10 و 14؛ طبرى در ج 4، ص 500 و ابن ابى الحديد در ج 14، ص 21 از ابى الطفيل نقل مى‌كنند: پيش از اينكه سپاهيان كوفه برسند، امير مؤمنان عليه السلام پيش‌بينى كرد: از كوفه دوازده هزار و يك سرباز خواهند آمد. و همانطور هم شد. راوى مى‌گويد: من شمردم ديدم نه يك نفر كم است و نه زياد