جنگ موفّق شد با رو به رو شدن با «زبير» و گفتن چند جمله، تأثيرى عميق در افكار او بر جاى گذارد و از اين طريق تشكّل سران را از هم بپاشد. امام عليه السلام ضمن سخنان خود با «زبير» حديثى از رسول خدا صلى الله عليه و آله درباره وى نقل كرد و فرمود:

زبير! به ياد دارى روزى را كه پيامبر صلى الله عليه و آله ديد دست به گردن من آويخته بودى از تو پرسيد: آيا او را دوست دارى؟ گفتى: چگونه او را دوست نداشته باشم و حال آن كه او پسر دايى من است، سپس فرمود: ولى تو در آينده نزديك با او مى‌جنگى در حالى كه نسبت به او ستمگر هستى. [1]

زبير با شنيدن سخن پيامبر گفت: «انّا لِلّهِ وَ انّا الَيْهِ راجِعُونَ» جريانى را به يادم آوردى كه پس از آن هرگز با تو جنگ نخواهم كرد. سپس بدون توجّه به سخنان محرّك و وسوسه‌هاى ديگر سران لشكر، معركه را ترك كرد. و در محلى به نام «وادِى السِّباع» توسط «عَمْرِو بْنِ جُرْمُوزْ» به قتل رسيد. [2]

امير مؤمنان عليه السلام به منظور اينكه شايد طلحه را نيز از جنگ باز دارد و قضيه به خونريزى منجر نشود، با وى نيز تماس گرفت و فرمود: چه عاملى باعث شد كه شورش كنى؟ گفت: خونخواهى عثمان. فرمود: خدا

[1] - امّا انّكَ‌ سَتُحارِبُهُ‌ وَ انْتَ‌ ظالِمٌ‌ لَهُ‌

[2] - مروج الذهب، ج 2، ص 363؛ البته قول ديگرى نيز در مورد زبير است كه وى همچون ديگران تا لحظۀ آخر با امير مؤمنان عليه السلام جنگيد و پس از شكست و هزيمت اصحاب جمل، او نيز فرار كرد و در حين فرار توسط‌ ابن جرموز كشته شد (سيرة الائمة الاثنى عشر، ج 1، ص 455). جمع بين اين دو قول آن است كه نوشته‌اند: پس از تصميم زبير به كناره‌گيرى، فرزندش عبدالله او را به ترس متهم كرد و براى سوگندش نيز گفت: كفّاره بده. زبير پس از آزاد كردن غلام خود به عنوان كفاره، براى رفع اتهام از سوى فرزندش شمشير برداشت و به لشكر امير مؤمنان حمله كرد. (مراجعه شود به تاريخ ابى الفداء، ج 1، ص 173-174.)