سپاهيان امير مؤمنان عليه السلام طبق دستور آن حضرت پس از اين كه كجاوه عايشه را به كنارى منتقل كردند شتر را كشته، بدنش را آتش زدند و خاكسترش را بر باد دادند.

امير مؤمنان عليه السلام براى تأييد و تثبيت فرمان خود در مورد شتر از كتاب خدا استشهاد كرد و فرمود:

مردم! اين شتر، مانند گوساله بنى اسرائيل، حيوان شوم و شرربارى بود.

و سپس اين آيه را كه حضرت موسى عليه السلام به سامرى خطاب كرد خواند:

(وانْظُرْ الى‌ الهِكَ الّذى‌ ظَلْتَ عَلَيْهِ عاكِفاً لَنُحَرِّقَنَّهُ ثُمَّ لَنَنْسِفَنَّهُ فِى الْيَمِّ نَسْفاً)[1]

بنگر به معبودت كه پيوسته آن را پرستش مى‌كردى چگونه آن را مى‌سوزانيم سپس ذرّات آن را به دريا مى‌پاشيم.

و بدين ترتيب، جنگ «جمل» كه پس از گذشت كمتر از شش ماه از حكومت اميرالمؤمنين عليه السلام بر آن حضرت تحميل شد در ماه جمادى‌الآخر، سال 36 هجرى با شكست كامل «ناكثين» و تحمّل تلفات از دو طرف پايان گرفت.

گذشت پس از پيروزى‌

امير مؤمنان عليه السلام پس از پيروزى بر دشمن، دستور داد فرمانى كه قبل از جنگ به سپاهيان ابلاغ شده بود، دوباره براى آنان خوانده شود.

و نيز اعلام شد: زنانى را كه شوهرانشان را در جنگ از دست داده‌اند به ازدواج خود در نياوريد مگر پس از انقضاى عدّه وفات. [2] و در خصوص‌

[1] - طه ( 20)، آيه 97؛ مراجعه شود به شرح ابن ابى الحديد، ج 1، ص 266

[2] - منظور امام عليه السلام اين بود كه با افراد دشمن بايد مانند ساير مسلمانان رفتار شود نه مانند كفّار