بنابراين، شرط اساسى تحقق اين سنت الهى و پيروزى جريان حق بر باطل، وجود نيروهاى حق طلب در هر زمان است. طرفدارى از باطل يا سكوت و بى طرفى نسبت به اين مسئله مهم، تضعيف جبهه حق و تقويت ظلم است. در جريان نبرد صِفّين كه مصداق روشن و بى‌ابهام درگيرى حق و باطل بود، عده‌اى به بهانه اينكه در «فتنه» نبايد وارد شد، به يارى جبهه حق نشتافتند تا به زعم خودشان دستشان به خونى آلوده نشود! امير مؤمنان (ع) آنان را نكوهش كرد و فرمود:

«خَذَلُوا الحَقَّ وَ لَم يَنْصُرُوا الباطِلَ» [1]

حق را خوار كردند و باطل را يارى نكردند.

خدا حق است و شرك و طاغوت، باطل. اسلام حق است و كفر و نفاق، باطل، حضرت رسول (ص) و امامان- عليهم السلام- حق‌اند و مخالفانشان باطل.

عدالت و صلاح حق است و جور و فساد، باطل. حكومت اسلامى حق است و سلطه‌هاى طاغوتى باطل. رسالت همه مردم به ويژه آگاهان جامعه حمايت از حق و ستيز با باطل در همه مصاديق و چهره‌ها است. اين حمايت در دو محور بنيادى نظرى و عملى بايد دنبال شود: در مرحله نظرى و شناختى، آگاهى بخشى جامعه نسبت به آنچه در آن مى‌گذرد و روشن ساختن اذهان و افكار نسبت به واقعيات و افشاى توطئه‌ها و جنايات دشمن (تا آنچه اتفاق افتاده در پس پرده، كتمان نشود و به صورت تحريف شده به ديگران منتقل نگردد) نقش اساسى در پاسداشت حق و جلب افكار بدان سمت دارد و جلو تحريفها و كتمانها و سوء برداشتها را مى‌گيرد، و در مرحله عملى با حمايت جدى و همه جانبه از حق و ايستادگى در برابر باطل و بسيج مردم عليه آن، حق راه‌

[1] . همان، خ 18