حضرت فاطمه (س) نه سال در خانه على (ع) زندگى كرد. آنچه از اين زندگى مشترك در تاريخ ثبت شده نشان دهنده هماهنگى كامل فاطمه (س) با على (ع) در ايفاى مأموريت الهى آن حضرت است. تعاون بر تقوا و نيكى در زندگى اين دو زوج نمونه و اسوه، در اوج قرار داشت. بلكه مى‌توان گفت آنچه در اين خانواده گذشت و در گفتار و رفتار اين دو انسان ملكوتى تجلى پيدا كرد برتر و بالاتر از تعاون، كه ايثار بود. در ادامه بحث، جلوه‌هايى از اين ايثار را در آيينه وجود و رفتار زهرا (س) نسبت به همسرش على (ع) به نظاره مى‌نشينيم.

1. بهترين همسر:

زهرا (س) على (ع) را بهترين همسر مى‌دانست و همواره به وظايف همسرى خود عمل مى‌كرد. پيامبر (ص) چند روز پس از زندگى مشترك فاطمه و على- عليهما السلام- نزد آنان رفت و ضمن گفت و گو با ايشان از فاطمه (س) پرسيد: «كيف رأيتِ زَوجَكِ؟ دخترم! شوهرت را چگونه يافتى؟» فاطمه (س) در پاسخ گفت: «يا أَبَةِ خَيْرَ زوْجٍ ؛ پدر جان! بهترين همسر.» [1]

2. محبت شديد به همسر:

فاطمه (س) به امير مؤمنان (ع) بسيار علاقه‌مند بود؛ به حدى كه خود را فدايى وى مى‌دانست و با تعبير «رُوْحى لِرُوحِكَ الفِداء وَ نَفْسى لِنَفسِكَ الوقاء [2]؛ جانم فدايت و سپر بلايت» از او ياد مى‌كرد.

حضرت زهرا (س) روى محبتى كه به على (ع) داشت هرگز بر خلاف رضاى او گام بر نداشت و برخوردها و رفتارش با مولا در جهت جلب رضايت وى و زدودن غمها و غصه‌ها از دل او بود، به گونه‌اى كه خود حضرت امير (ع) در اين باره مى‌فرمايد:

[1] . بحارالانوار، ج 43، ص 133

[2] . الكوكب الدّرى، ص 198